Τὸ Τσίρκο
Ὅσο πιὸ ἔντονη εἶναι ἡ ἐξουσία τόσο τὰ ἐγκλήματα κατάχρησης τῆς ἐξουσίας θὰ εἶναι πιὸ πολλὰ καὶ πιὸ μεγάλα. Θυμηθῆτε τὶ ἔκαναν οἱ φεουδάρχες στὶς παρθένες τῆς ἐπικράτειάς τους!
Τὸ δικαίωμα τῆς πρώτης νύχτας
Σὲ μία αὐταρχικὴ κοινωνία, ἐξουσιαστικὴ καὶ ταξική, ἡ κυριαρχία συνεχῶς ἀναπτύσσει, βελτιώνει καὶ ἐφευρίσκει μηχανισμοὺς ἀναπαραγωγῆς της. Τὸ «Τσίρκο» εἶναι ἕνας τέτοιος μηχανισμός (κυριολεκτικὰ καὶ συμβολικά), καθὼς καὶ ὁ «ἀθλητισμὸς», το «θέατρο», ἡ «παιδεία», τὰ «μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης», ὁ «κινηματογράφος», καὶ γενικῶς ἡ ὅποια «ἑταιρεία» ἰδιωτικὴ ἢ δημόσια, ὅπου ἡ κατάχρηση ἐξουσίας πρὸς τοὺς νέους εἶναι ἕνα φαινόμενο σύνηθες καὶ κανείς δὲν πέφτει ἀπὸ τὰ σύννεφα ὅταν ἀκούει γιὰ «κατάχρηση ἐξουσίας» καὶ ἄσκηση βίας (σωματικῆς ἢ ψυχικῆς). Δὲν ἐξαιροῦνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ «σχῆμα τῆς κατάχρησης ἐξουσίας» οὔτε ἡ «οἰκογένεια» οὔτε ἡ «ἐκκλησία» οὔτε οἱ λοιποὶ παρόμοιοι θεσμοί. Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἐξῆς ὅλες αὐτὲς τὶς δομὲς θὰ τὶς ἀποκαλῶ «Τσίρκο», διότι συμβολικὰ συγκεντρώνονται ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ἐξουσιαστικῆς δομῆς σὲ αὐτὸ τὸ «ὡραῖο ὄνομα»!
Ἡ Ἱστορία (συμβολική)
Ἕνας «νεαρὸς (ἢ μία κοπέλα)» πέφτει θῦμα μίας ἀποτρόπαιης πράξης ἐκ μέρους τοῦ «διευθυντοῦ» τοῦ «τσίρκου», κατὰ τὴν διαδικασία τῆς πρόσληψης του, καὶ ἔτσι προσλαμβάνεται ὡς «ἀκροβάτης» καὶ κερδίζει δόξα καὶ χρῆμα! Ὁ «ἀκροβάτης» ἐγκλωβίζεται καὶ δὲν ἀντιδρᾶ τὴν ὥρα τοῦ ἐγκλήματος, καὶ δὲν τὸ καταγγέλλει ἀμέσως στὴν δικαιοσύνη. Ἐργάζεται ὡς ἀκροβάτης καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἀφοῦ πῆρε καὶ τὴν «σύνταξη τοῦ ἀκροβάτη», ἀποκαλύπτει τὸ γεγονὸς σὲ κάποιο μέσον ἐνημέρωσης ἢ κοινωνικῆς δικτύωσης. Τὸ ἔγκλημα ἔχει ἤδη παραγραφῇ!
Θὰ ἐξετάσω αὐτὸ τὸ «φαινόμενο» ἀπὸ κοινωνικῆς, νομικῆς, καὶ ψυχολογικῆς σκοπιᾶς.
(Προφανῶς δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὰ ἀντίστοιχα ἐγκλήματα ποὺ καταγγέλλονται ἐγκαίρως στὴν δικαιοσύνη, γιὰ αὐτὰ ἀποφαίνονται τὰ δικαστήρια, τῶν ὁποίων σεβόμαστε τὶς ἀποφάσεις, καθὼς ἐπίσης οὔτε αὐτὰ στὰ ὁποῖα ὁ «νεαρὸς» ἀντιδρᾶ δυναμικὰ καὶ ἀποχωρεῖ ἐγκαίρως καὶ ἔτσι δὲν συντελεῖται τὸ ἔγκλημα.)
Ἀρχίζω ἀπὸ τὴν ψυχολογικὴ σκοπιὰ τοῦ «ἀκροβάτη».
Οἱ τρεῖς διαφορετικὲς φάσεις τῆς ψυχολογίας τοῦ «ἀκροβάτη» εἶναι
1. ἡ φάση τῆς ἀνάγκης, στήν φάση αὐτὴ ὁ «ἀκροβάτης» βρίσκεται σὲ μία πολὺ δύσκολη ψυχολογικὴ κατάσταση, εἶναι σὲ μιὰ ἰσχυρὴ ἀμφιταλάντευση: Νὰ ἐνδώσει ἢ ὄχι!
2. ἡ φάση τῆς λήθης, εἶναι μιὰ ψυχολογικὴ κατάσταση «ἀπώθησης» καὶ «ἐνοχῆς» ποὺ ὁδηγοῦν τὸν « ἄτομο στὴν λήθη.
3. ἡ φάση τῆς καταγγελίας εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ ἄτομο ἀποφασίζει νὰ «ἀπενοχοποιηθεῖ», καὶ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν «διευθυντὴ» γιὰ τὸ ὅτι ἀναγκάστηκε νὰ ὑποστεῖ ἐκεῖνον τὸν ἐξευτελισμὸ. Τὰ κύρια συναισθήματα εἶναι «ἐνοχή» καὶ «ἐκδίκηση», ποὺ ὡς γνωστὸ «σερβίρεται κρύα». Ἐνδεχομένως μπορεῖ καὶ νὰ ὑπάρχει σκοπιμότητα. (π.χ. νὰ θέλει νὰ γίνει «διευθυντής».)
Ἀπὸ καθαρά ψυχολογικὴ ἄποψη ὁ κάθε «ἀκροβάτης» ποὺ ἔχη ὑποστεῖ κάτι παρόμοιο (δηλαδὴ μὲ μία χαλαρὴ συναίνεση δέχτηκε μία ἀποτρόπαια πράξη στὴν γενετήσια συμπεριφορά του, καὶ ὄχι μόνο, ποὺ δὲν τὴν κατήγγειλε ἀμέσως, καὶ ποὺ δὲν ἀντέδρασε δυναμικὰ ἐναντίον τοῦ «διευθυντοῦ»), θὰ δημοσιοποιήσει τὸ γεγονός μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἀπαλλάξει τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὶς ἐνοχὲς του.
Τὸ καθαρὰ ψυχολογικὸ ζητούμενο ἐδῶ εἶναι ἄν ὁ «ἀκροβάτης», πού βγαίνει μὲ κουρελιασμένη τὴν ψυχή, μὲ δάκρυα στὰ μάτια, μὲ πραγματικό πόνο, θλίψη, λύπη, ἀηδία, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα, τὸ κάνει γιὰ νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὶς τύψεις του ἢ γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸν «διευθυντή» ἢ καὶ γιὰ τὰ δύο.
Παραδείγματος χάρη, ὅταν σοῦ μπεῖ μία μύγα στὸ μάτι, ἀμέσως ἀντιδρᾶς αὐτόματα καὶ χτυπᾶς μὲ τὸ χέρι σου μιὰ σφαλιάρα στὸν ἑαυτὸ σου, στὸ μέτωπό σου. Αὐτὸ δὲν ἔκανε ὁ «ἀκροβάτης» καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχει ἐνοχὲς καὶ γιὰ αὐτὸ εἷναι σ’ αὐτὴ τὴν κακὴ ψυχολογικὴ κατάσταση.
Ἡ Κοινωνικὴ σκοπιά.
Δυστυχῶς ἡ κοινὴ γνώμη εἶναι ἕρμαιο τῆς προπαγάνδας τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης ποὺ ὡς γνωστὸν πάντα ὑπηρετοῦν τὴν ἐξουσία.
Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης μὲ τὴν δῆθεν ἐνημέρωση τους ἔχουν δικάσει καὶ καταδικάσει, ἀθωώσει καὶ δικαιώσει, τὸν ὅποιον τοὺς συμφέρει κάθε φορά. Θὰ ἔπρεπε ὁ κάθε «Πολίτης» νὰ κλείσει τελείως τὰ αὐτιὰ του σ’ αὐτὲς τὶς ἀνόητες τηλεδίκες καὶ νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὴν τετάρτη ἐξουσία νὰ κάτσει στ’ αὐγὰ της καὶ νὰ μὴν μπλέκεται στὴν δικαστικὴ ἐξουσία. Ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν ἐδῶ καταπατεῖται πλήρως γιὰ νά καθοδηγήσουν ἔτσι τὴν κοινὴ γνώμη ἐκεῖ ποὺ ἐπιθυμοῦν. Ἀπαράδεκτα πράγματα! Ἔχουν ὁδηγήσει τὴν κοινὴ γνώμη ἐκεῖ ποὺ ἡ ἐξουσία θέλει γιὰ δικούς της προφανεῖς λόγους.
Τὰ διάφορα κοινωνικὰ κινήματα τῆς δῆθεν ἀπελευθέρωσης τῶν καταπιεσμένων, ἀρχίζουν καὶ ἀπαγγέλλουν τὰ τετριμμένα «ποιηματάκια» τους, τὰ ὁποῖα καὶ ἀποπροσανατολίζουν, καὶ συσκοτίζουν τὸ ὅλο θέμα τῆς «ἐξουσίας», καὶ ἐμφανίζουν τὴν παρανυχίδα ὡς τὴν αἰτία τοῦ καρκίνου.
Ἡ Νομικὴ σκοπιά.
Τὴν περίπτωση ποὺ τὸ ἀδίκημα δὲν ἔχει παραγραφῇ δὲν τὸ συζητᾶμε. Θὰ ἀναλάβει ἡ δικαιοσύνη. Ἡ ὑπόθεση τῆς παραγραφῆς εἶναι κατάλοιπο τῆς φεουδαρχίας στὴν Εὐρώπη. Ἀμερικὴ καὶ ἄλλες χῶρες δὲν ἔχουνε τέτοιο νόμο. Δὲν ὑπάρχει παραγραφή. Γιὰ αὐτὸ ἔχουμε ἀναφερθεῖ ἐκτενῶς ἐδῶ.
Ἐὰν τὸ ἀδίκημα ἔχει παραγραφῇ, τότε δὲν ἔχουμε νομικὴ ὑπόθεση. Κανείς δὲν δικάζεται, κανεὶς δὲν εἶναι ἔνοχος. ὁ Εἰσαγγελέας μπορεῖ νὰ ἐπέμβη μόνο στὴν περίπτωση ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ διερευνήση ἄλλες παρόμοιες περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες νὰ μὴν ἐμπίπτουν στὸν νόμο τῆς παραγραφῆς. Ἐὰν τὸ ἀδίκημα ἔχει παραγραφῇ, κανένας εἰσαγγελέας δὲν μπορεῖ νὰ καλέσει τὸν «διευθυντὴ» γιὰ καμία ἀπολογία.
Ἂν ὁ «ἀκροβάτης» ἀποδειχτεῖ ὅτι λέει ψέματα, ἢ ἐάν δὲν ἐπαρκοῦν τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, τότε ἐνδέχεται ὁ «διευθυντής» νὰ τοῦ κάνει μήνυση γιὰ συκοφαντικὴ δυσφήμιση, αὐτὴ εἶναι ἡ δυσμενής θέση στὴν ὁποία κινδυνεύει νὰ βρεθεῖ ὁ «ἀκροβάτης» ὅταν καταγγέλλει τὸν «διευθυντὴ». Αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενο πολλές φορές ἀποτρέπει τὸν «ἀκροβάτη» νὰ καταγγείλει το «διευθυντή». Γιατί κακά τὰ ψέματα ὁ «διευθυντής» δὲν εἶναι καὶ τόσο ἀφελής, ὥστε νὰ μὴν ἔχει λάβει τὰ μέτρα του, γιὰ νὰ μὴ μπορεῖ ὁ ἄλλος νὰ ἀποδείξει τὸ ἔγκλημα.