Ἡ Βία, ἀτομικὴ καὶ κοινωνική
Βία εἶναι τὸ αἴτιο καὶ τὸ ἀποτέλεσμα κάθε κοινωνικῆς ἀδικίας
Ἡ Βία ἐκδηλώνεται εἴτε ὡς κοινωνική (θεσμοθετημένη) εἴτε ὡς ἀτομική.
Γιὰ τὴν κατανόηση τῆς Βίας, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε πὼς ἀποτελεῖ τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο δεκανίκια τῆς Ἐξουσίας.
Τὸ δεύτερο δεκανίκι τῆς Ἐξουσίας ἡ «ἀπάτη», καὶ ἡ ὀντολογική της σχέση μὲ τὴν βία, μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει ἐδῶ
Ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ συζήτηση γιὰ μία ἐπὶ μέρους «βία» (π.χ. σχολική, συμμορίες μεγαλουπόλεων) ὡς «φαινομένου» ἀποκομμένου ἀπὸ τὴν συνολικὴ κοινωνικὴ δομὴ καὶ ἐξουσία καὶ τοὺς μηχανισμοὺς ἀναπαραγωγῆς της, εἶναι ἄνευ οὐσίας καὶ πληρότητας. Τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνει εἶναι ἡ συσκότιση καὶ ἡ ἀπόκρυψη τοῦ ὅλου θέματος.
Ὡς ἐξουσία ὁρίζουμε τὴν διαστροφὴ τῆς ὀργάνωσης τῆς συνολικῆς κοινωνικῆς δομῆς, μὲ στόχο τὴν μεγιστοποίηση τοῦ κοινοῦ συμφέροντος, σὲ μιὰ δομὴ ποὺ ἐξυπηρετεῖ συμφέροντα ὁμάδων καὶ ἄρα καταργεῖ τὴν δικαιοσύνη, τὴν οὐσία τῆς κοινωνίας.
Ἡ ἄσκηση τῆς βίας εἶναι προϋπόθεση ἀλλὰ καὶ συνέπεια τῆς ὕπαρξης τῆς ἀδικίας (ἐξουσίας) σ' ἕναν κοινωνικὸ σχηματισμό.
Στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο, ὅσο δικαιότερη εἶναι ἡ δομὴ μιᾶς κοινωνίας, τόσο ἡ κοινωνικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ ἀτομικὴ βία ἐντὸς αὐτῆς, μειώνονται ἀναλόγως καὶ ἀντιστρόφως.
Μέχρι σήμερα, ἡ Ἱστορία εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τοὺς «ἐξωτερικοὺς κινδύνους», δικαιολογῶντας ἔτσι στρατοὺς καὶ ὅπλα γιὰ τοὺς ἐχθρούς της, ποὺ ταυτόχρονα ἐξυπηρετοῦσαν καὶ τὸν ρόλο τῆς ἐξουσίας.
Σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης, δὲν δικαιολογοῦνται αὐτὲς οἱ θεσμοθετημένες μορφὲς βίας παρὰ μόνον γιὰ τὴν διατήρηση μιᾶς κυριαρχίας (ἐξουσίας), δηλαδὴ μιᾶς ἀδικίας.
Στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο, οἱ γονιδιακὲς δομὲς καὶ ἡ ἱστορία, μᾶς δίνουν τὶς διαστάσεις τῆς ἀτομικῆς βίας, ὡς ἀναγκαιότητα μιᾶς ἱστορικο-ἐξελικτικῆς διαδικασίας (μηχανισμοῦ) καὶ ὡς τέτοια, ἡ καταγωγὴ αὐτῆς τῆς βίας εἶναι πολύπλοκη, πρωτόγονη καὶ ἀρχέγονη.
Ἡ παιδεία εἶναι αὐτὴ ποὺ σὲ μιὰ κοινωνία θὰ δώσει ἐκείνην τὴν ἐκπαίδευση, ὥστε νὰ μειωθεῖ στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο αὐτὸ τὸ ἀρχέγονο αἴσθημα τῆς βίας.
Ἡ βία ποὺ συναντοῦμε στὴν καθημερινότητά μας (φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, ἐραστές, ἀντεραστές, συνάδελφοι, ζευγάρια, ὀπαδοί, κ. λπ. κ. λπ.) δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὴν ἀντανάκλαση τῆς κοινωνικῆς δομῆς τῆς ἀδικίας, στὸ συγκεκριμένο πεδίο ἐκτόνωσης καὶ ἀναπαραγωγῆς της (κοινωνικὰ μορφοκλασματικὰ σύνολα, fractals).
Παράδειγμα: στὴν ἐκπαίδευση στὰ σχολεῖα οἱ μαθητὲς βρίσκονται σὲ μιὰ διελκυστίνδα ἀντίφασης. Ἀπὸ τὴν μία, ἔχουν τὸν ἀνταγωνισμὸ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς δραστηριότητάς τους, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ τοῦς διδάσκουν τὴν ἀγάπη καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμό!!
Ὅλοι οἱ κοινωνικοὶ μηχανισμοὶ ἀναπαραγωγῆς τῆς ἀδικίας (ἐξουσίας), Παιδεία, Τῦπος, Μ.Μ.Ε., Χρηματιστήριο, τζόγος, μόδα, κατανάλωση, ταξίδια, λογοτεχνία, θρησκεῖες, ἰδεολογίες, Τέχνη κ. λπ. ἀναπαράγουν τὴν Βία στὸν βαθμὸ ποὺ ἀναπαράγουν τὴν κοινωνικὴ ἀδικία.