Ἡ γραπτὴ γλῶσσα
Ὁμιλῶ πάντα μὲ δεδομένο τὸ ἀξίωμα ὅτι
«γλῶσσα εἶναι κυρίως ὁ Προφορικός Λόγος»! .
Γραπτὰ κείμενα παράγονται μὲ σκοπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν κοινωνικῶν ἀναγκῶν, παιδείας, τέχνης, ἐξουσίας, πολιτικῆς, δημοκρατίας, ρητορείας, παραγωγῆς, ἐμπορίου κ. ἄ.
Ἑπομένως, ἡ «γραφή», ὡς ἀποτύπωση τοῦ προφορικοῦ λόγου σὲ κάποιο «μέσον» μὲ σκοπό τὴν ὅσο γίνεται πιστότερη διατήρηση τοῦ «προφορικοῦ κειμένου» γιὰ ὅποια μελλοντική χρήση, καθίσταται ἀναντικατάστατο κοινωνικὸ προϊόν.
Ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς γραφῆς, μὲ σκοπό τὴν πιστότερη ἀναπαραγωγὴ τοῦ προφορικοῦ κειμένου, δημιούργησε τὴν γραπτή γλῶσσα μὲ ὅλα τὰ σύμβολά της, τὸ ἀλφάβητο, τοὺς ἀριθμούς, τὶς νότες, τὰ σημεῖα στίξεως, τὴν γραμματική, τὸ συντακτικό, κ. λπ.
Σήμερα, μὲ τὴν ὑψηλὴ τεχνολογία ποὺ διαθέτει ἡ Ἀνθρωπότης, ὅπου ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι μὲ ἕνα «σμάρτφων» στὴν τσέπη, ἡ ἀνάγκη της διατήρησης τοῦ προφορικοῦ κειμένου ἐξυπηρετεῖται πολὺ καλύτερα μὲ τὴν δημιουργία «πολυμέσων», π.χ. βίντεο, παρά μὲ τὴν κλασσικὴ γραφή! Δηλαδή, μπορεῖ αὐτὸς ποὺ ἔχει «ἕνα κείμενο» καὶ θέλει νὰ το ἀναπαραγάγει, ἀντί νὰ τὸ γράψει στὸ χαρτί, νὰ φτειάξει ἕνα βίντεο ὅπου θὰ βλέπουμε καὶ τὸ πρόσωπό του καὶ τὸν τρόπο πού μιλάει, τὶς χειρονομίες του, τὸν τονισμό τῶν λέξεων, καὶ ὅλα ὅσα δέν ἀποτυπώνονται εὔκολα σὲ γραπτό κείμενο. Ἡ γραφή, πλέον, πραγματικὰ δέν ἔχει νόημα.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ φωνητικὴ γραφή, ἡ ἀναπαραγωγὴ σὲ «πολυμέσα»! Ἐγὼ προτιμῶ νὰ παρακολουθήσω ἕναν ἐπιστήμονα νὰ ὁμιλεῖ σὲ ἕνα βίντεο, παρὰ νὰ διαβάσω τὸ κείμενο αὐτὸ τυπωμένο σὲ ἕνα βιβλίο (καὶ μάλιστα φωνητικῆς γραφῆς).
Εἶναι ἀλήθεια, τελικά, πὼς ἡ «γραφὴ» ἱστορικά, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐξουσίας, ἔπαιξε καὶ ἕναν πάρα πολὺ ὕποπτο ρόλο στὴν ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων, μέσῳ τῶν νόμων τῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ μποροῦν νὰ διαβαστοῦν ἀπό τοὺς ὑπηκόους. Φυσικά ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες ἐνάρετες χρήσεις τῆς γραπτῆς γλώσσας ὅπως τὰ ἔργα τέχνης, π.χ. ἡ Ἰλιάδα καὶ ἡ Ὀδύσσεια, ποὺ διαδίδονταν γραπτῶς.
Σήμερα, τὰ τελευταῖα 50 χρόνια, ἡ αὐταρχικότητα τῆς ἐξουσίας συνεχῶς μεγαλώνει, οἱ δημοκρατίες καταργοῦνται φανερὰ ἤ μή, ἡ δὲ ἀποβλάκωση τῶν ἀνθρώπων πρέπει νὰ γίνει καὶ μέσῳ τῆς κατάργησης τῆς δυνατότητάς των νὰ διαβάζουν ἀπελευθερωτικὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφτεῖ κάποιες ἄλλες ἐποχὲς μὲ κάποιαν ἄλλη γραφή. Ἐὰν αὐτὰ τὰ κείμενα τὰ μεταφέρουμε σὲ μονοτονικὴ ἢ φωνητική γραφή, τότε αὐτὰ χάνουν τὸ 99% τῆς ἀξίας τους.
Τὸ ζήτημα, λοιπόν, τῆς συνέχειας ἢ ὄχι τῆς ἱστορικῆς γραφῆς εἶναι καθαρὰ πολιτικό. Μόνο μιὰ Πολιτεία μὲ δημοκρατία θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφασίσει τὴν ὀρθὴ γραφή τῆς γλώσσας. Τὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν τοῦ ἐμπορίου, τῶν ἐκδοτικῶν ὁμίλων, τῶν ἑταιρειῶν τοῦ παγκόσμιου τουρισμοῦ καὶ μεταφορῶν, τῶν πολυεθνικῶν, τῶν ἀγορῶν χρήματος, ἐπιθυμοῦν τὴν ἰσοπέδωση πρὸς τὰ κάτω τῆς γραφῆς τῆς γλώσσας γιὰ προφανεῖς λόγους, διότι ἔτσι πιστεύουν ὅτι θὰ αὐξήσουν «τὰ κέρδη» των.
Σήμερα, ἐννοῶ τὰ τελευταῖα χρόνια, στὴν Ἑλλάδα ἡ προσπάθεια τῆς ὑποβάθμισης τῆς γλώσσας εἷναι μέγιστο πολιτικό ζήτημα.
Αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ στιγμή, βρίσκονται συντονισμένα ὑπουργεῖα, πανεπιστήμια, ἰνστιτοῦτα, φορεῖς, παπαγαλάκια τῆς ἐξουσίας, μὲ σκοπό τὴν ὑποβάθμιση τῆς γλώσσας καί στὸ ἐπίπεδο τῆς γραφῆς καί στὸ ἐπίπεδο τοῦ προφορικοῦ λόγου, καί στὸ ἐπίπεδο τῆς γραμματικῆς καί στὸ ἐπίπεδο τοῦ συντακτικοῦ· σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Καταργήθηκαν οἱ δοτικές, καταργήθηκε ἡ τρίτη κλίση, καταργήθηκαν οἱ τόνοι καὶ μάλιστα μὲ ὑπουργικές(!) ἀποφάσεις, μὲ νόμους, μὲ θεωρίες ἰνδοευρωπαϊκὲς καὶ ἄλλες ἀνοησίες. Ὅλοι μαζί παλεύουν ὥστε νὰ καταργηθεῖ ἡ δυνατότητα τῶν νέων Ἑλλήνων καὶ ἀνθρώπων νὰ ἔχουν πρόσβαση στὰ κείμενα τὰ ἑλληνικά ποὺ εἶναι γραμμένα μόνο μὲ τὴν ἱστορική γραφή, ποὺ ἀκόμη δέν τὰ ἔχουν μεταφέρει σὲ μονοτονική.
Ἡ πρόταση ἡ δική μου εἶναι νὰ διαφυλάξουμε τὰ κείμενά μας στὴν ἱστορική τους «γραφή», νὰ τὰ διαβάζουμε καὶ νὰ τὰ κατανοοῦμε ὡς τέτοια καὶ νὰ συνεχίζουμε νὰ γράφουμε ὅσο μποροῦμε μὲ το ἴδιο σύστημα, νὰ παλεύουμε δέ, σὲ πολιτικό ἐπίπεδο, νὰ ἀνατραποῦν αὐτοὶ οἱ νόμοι καὶ οἱ ἰδεολογίες.