Οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ
Ὁ Ἑλληνισμὸς καθ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας του δέχεται παντὸς τύπου ἐπιθέσεις σὲ πολλὰ ἐπίπεδα. Αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο δύσκολα μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κανείς. Θὰ ἀναφέρω ἐνδεικτικὰ μόνον μερικὰ παραδείγματα.
Στὸ ἐπίπεδο τῆς Ἱστορίας, λένε πὼς σ' αὐτὴν τὴν χώρα ἦρθαν καὶ κατοίκησαν ἄνθρωποι ἀπὸ ἄλλες περιοχές.
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ πιστέψουμε αὐτὴν τὴν ἀνοησία, ἡ ὁποία δὲν προκύπτει ἀπὸ κανένα ἱστορικὸ ἢ ἀρχαιολογικὸ εὕρημα;
Δηλαδή, ἐδῶ, στὸν χῶρο ποὺ θεωρεῖται ὁ παράδεισος τῆς Γῆς, γιατί νὰ μὴν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν αὐτόχθονες;
Τὸ δεύτερον εἶναι πὼς δὲν ὑπῆρχε «γραφή», καὶ πὼς ἄρχισαν νὰ γράφουν οἱ Ἕλληνες λίγα χρόνια προτοῦ γραφτοῦν τὰ ἀριστουργήματα τῆς Ἀττικῆς Διαλέκτου. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ἀνοησία, τὴν ὁποία διδάσκουν οἱ ἀνεγκέφαλοι ὅλων τῶν ἐποχῶν παγκοσμίως. Γιὰ περισσότερα, ἐδῶ.
Τρίτη ἀνοησία εἶναι ὅτι καταγόμαστε ἀπὸ τοὺς Ἰνδοευρωπαίους, μία ἀνύπαρκτη φυλή. Τὸ συνδυάζουν μάλιστα μὲ τὸ γεγονὸς πὼς ἡ γλῶσσα μας κατάγεται ἀπ' τὴν ὁμώνυμη γλῶσσα. Ἡ παράνοια ἐδῶ δὲν ἔχει προηγούμενο· εἶναι τόσο μεγάλη ποὺ οὔτε οἱ ἐμπνευστές της πίστευαν πὼς θὰ προχωρήσει! Καὶ ὅμως, οἱ δικοί μας κολοκυθοκέφαλοι τὴν ἀναπαράγουν σὲ πλῆθος βιβλίων γραμματικῆς καὶ ἱστορίας! Γιὰ περισσότερα, ἐδῶ.
Ἄλλη ἱστορικὴ ἀβελτηρία εἶναι πὼς δὲν εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων -- λὲς καὶ οἱ Ἕλληνες ἐξαφανίσθηκαν μυστηριωδῶς ἀπὸ τὴν Ἱστορία.
Πόλεμοι, διωγμοί, καταστροφές, προδοσίες, ὑποδουλώσεις, αἰχμαλωσίες, ἀπὸ «βαρβάρους καὶ προδότες» συνεχίζονται μέχρι σήμερα στὸ ἱστορικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο.
Καὶ ἡ τελευταία ἐπίθεση ποὺ δεχθήκαμε ἦταν ἀπ' τοὺς οἰκονομικοὺς ἐγκληματίες (δανειστές καὶ τραπεζῖτες) οἱ ὁποῖοι, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς κατόχους τῶν Μ.Μ.Ε. καὶ τοὺς πολιτικούς μας, μᾶς ἐπούλησαν (στὴν κυριολεξία) λέγοντάς μας πὼς τοῦς χρωστᾶμε γιὰ πάντα, πὼς ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας θὰ δουλεύουμε γιὰ νὰ τοῦς ἐξοφλοῦμε τὰ χρέη μας στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Ἡ θέση μου γιὰ τὸ ξεπέρασμα αὐτῆς τῆς ὑποτέλειας, ἐδῶ.
Δὲν μένει, λοιπόν, παρὰ ν' ἀπαιτήσουμε τὴν ἐλευθερία μας καί στὸ κοινωνικὸ καί στὸ ἰδεολογικὸ ἐπίπεδο, καί στὴν κοινωνία καί στὴν σκέψη, χωρὶς νὰ ξαναδεχθοῦμε καμμία τέτοια ἀνοησία, εἴτε κοινωνική, εἴτε πολιτική, εἴτε ἰδεολογική.