Τὸ πνεῦμα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων
Ποιὸ εἶναι τὸ ἀρχαῖο πνεῦμα, τὸ ἀθάνατο;
Κάθε λαὸς ἀναπτύσσει τὸν πολιτισμὸ του.Οἱ στρατοὶ καὶ οἱ πόλεμοι εἶναι συστατικὸ στοιχεῖο ὅλων τῶν πολιτισμῶν, τῶν ὀργανωμένων κοινοτήτων, τῶν λαῶν (πόλεις-κράτη, βασίλεια, αὐτοκρατορίες, ἔθνη κ. λπ.).
Οἱ πολεμικὲς συρράξεις στὴν Ἑλλάδα τῶν «πόλεων-κρατῶν» ἦταν φαινόμενο σύνηθες, ἐπώδυνο καὶ καταστροφικό.
Τὰ δεινά, τὸ αἷμα καὶ ἡ φρίκη τοῦ πολέμου γιὰ νικητὲς καὶ ἡττημένους, ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι κάτι ποὺ τὸ γνωρίζουν μόνον ὅσοι τὸ ἔχουν ζήσει.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ Ἕλληνες σκέφθηκαν κάτι πολὺ «Μεγάλο καὶ Ὡραῖο καὶ Ἀληθινό»: ἀντὶ τοῦ πραγματικοῦ πολέμου, νὰ διεξάγουν ἕναν εἰκονικό, ὁ ὁποῖος νὰ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα καὶ τὶς συνέπειες τοῦ «ἀληθινοῦ» ἐκτὸς τῶν νεκρῶν, τῶν καταστροφῶν καὶ τῶν δεινῶν του.
Καθιερώνουν τοὺς Ἀγῶνες, στὴν Ὀλυμπία, στὰ Ἴσθμια, στὴν Νεμέα καὶ ἀλλοῦ!
Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Ἀγώνων, οἱ πόλεμοι σταματοῦν προσωρινά (ἐκεχειρία) καὶ οἱ πόλεις στέλνουν τοὺς καλύτερους στρατιῶτες τους ν' ἀγωνισθοῦν στοὺς Ἀγῶνες.
Ὁ νικητής, ὁ πρῶτος παίρνει ὅλη τὴν δόξα. Δὲν ὑπάρχει δεύτερος ἢ τρίτος ἢ τέταρτος· ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι οἱ ἡττημένοι.
Ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἀγώνων αὐτῶν ἐξαρτᾶται ἡ ἔκβαση τοῦ πολέμου, ἡ συνέχιση καὶ τὸ τέλος του.
Οἱ πόλεις οὐσιαστικὰ στέλνουν τοὺς καλύτερους («σιδερένια κι' ἄξια κορμιά») στρατιῶτες γιὰ νὰ κερδίσουν τοὺς πολεμικοὺς ἀγῶνες («στὸ δρόμο καὶ στὸ πάλεμα καὶ στὸ λιθάρι»: μόνο πολεμικὰ ἀγωνίσματα) καὶ νὰ πείσουν τοὺς ἀντιπάλους τους, τωρινοὺς καὶ μελλοντικούς, πὼς εἶναι «ἀνώτεροι» καὶ ἑπομένως νὰ δεχθοῦν τοὺς ὅρους τους χωρὶς πόλεμο.
Ἂν κάνουμε πόλεμο, θὰ σᾶς νικήσουμε!
Τοῦτο εἶναι τὸ μήνυμα τῶν νικητῶν τῶν ἀγώνων πρὸς τοὺς ἄλλους.
Οἱ ἀθλητὲς ἐκπροσωποῦν «πόλεις-κράτη» καὶ μόνον.
Δὲν ὑπάρχουν ἐλεύθεροι ἀθλητές (ἀκόμη καὶ σήμερα!).
Μεταγραφὲς γίνονταν καὶ τότε!
Γυναῖκες ἀπαγορεύονταν ἀκόμη καὶ ὡς θεατές!
Τείχη γκρεμίζουν οἱ νικητές!
Ἐπὶ Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καταργήθηκαν, τὸ 393 μ.Χ., διότι ἡ αὐτοκρατορία δὲν εἶχε ἀντίπαλο, καὶ ἔτσι οἱ Ἀγῶνες δὲν εἶχαν νόημα!
Μετὰ τὴν δημιουργία τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καὶ τοὺς συνεχεῖς πολέμους μεταξύ των, ἔχουμε τὴν ἀναβίωσή των!
Μόνον ἀθλητὲς μὲ τὴν σημαία κράτους ἐπιτρέπεται ν' ἀγωνισθοῦν· δὲν ὑπάρχουν ἐλεύθεροι ἀθλητές, ὅπως οὔτε τότε.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πνεῦμα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, καὶ μόνον αὐτό.
Παρόμοια συστήματα ἐπίδειξης καὶ ἐπιβολῆς τῆς κυριαρχίας («εἰκονικοῦ πολέμου») ἐφαρμόζουν πολλὰ ζῷα, τὰ ὁποῖα δὲν ἐμπλέκονται σὲ καυγᾶ, ἁπλῶς δείχνουν τὰ δόντια καὶ τὴν δύναμή τους μέχρις ὅτου τὸ ἕνα πεισθεῖ γιὰ τὴν ἀνωτερότητα τοῦ ἄλλου καὶ ἀποχωρήσει δεχόμενο ταπεινωτικὰ τὶς συνέπειες τοῦ ἡττημένου.
Ἡ ἐκμετάλλευση τῶν σημερινῶν ἀγώνων ἀπὸ τὰ διάφορα «συμφέροντα» εἶναι μεγάλο καὶ ἀνοικτὸ ζήτημα, ποὺ ὅμως ἐκφεύγει τοῦ παρόντος κειμένου.
Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, δεῖτε τὰ μετάλλια τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων 2016 στὸ Ρίο ἐδῶ
«Ἀρχαῖο Πνεῦμ’ ἀθάνατον, ἁγνὲ πατέρα
τοῦ ὡραίου, τοῦ μεγάλου καὶ τ’ ἀληθινοῦ,
κατέβα, φανερώσου κι' ἄστραψ’ ἐδῶ πέρα
στὴν δόξα τῆς δικῆς σου γῆς καὶ τ’ οὐρανοῦ.
Στὸ δρόμο καὶ στὸ πάλεμα καὶ στὸ λιθάρι,
στῶν εὐγενῶν Ἀγώνων λάμψε τὴν ὁρμή,
καὶ μὲ τ’ ἀμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
καὶ σιδερένιο πλάσε κι' ἄξιο τὸ κορμί.
Κάμποι, βουνὰ καὶ πέλαγα φέγγουν μαζί σου
σαν ἕνας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,
καὶ τρέχει στὸν ναὸ ἐδῶ προσκυνητής σου,
Ἀρχαίο Πνεῦμ’ ἀθάνατο, κάθε λαός»
Κωστῆς Παλαμᾶς
- Γιὰ τὴν διάκριση τῶν ἐννοιῶν «Γυμναστική, Ἀθλητισμὸς καὶ Ἀγῶνες», ἐδῶ
- Ἐπίσης, διαβάστε «Γιὰ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς Γυμναστικῆς στὰ σχολεῖα καὶ τὴν κοινωνία» ἐδῶ