Φαυλότης καὶ Φαῦλος
«Φαυλότης» εἶναι ἡ «ποιότητα» τοῦ φαύλου, δηλαδὴ τοῦ «μὴ ἐνάρετου ἀνθρώπου» (*Λεξικὸ Liddell-Scott).
«Φαῦλος» εἶναι τὸ «ποιὸν» ἐκείνο τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ σημαίνει «ἀνόητος», «κακὸς», καὶ λοιπά, τὰ ἀντίθετα τοῦ «ἀγαθοῦ».
«Ὄχι σχέση μὲ φαῦλο»
Ὁ Ἀριστοτέλης μᾶς λέει: «ἡ φαυλότητα τῆς μοναρχίας εἶναι ἡ Τυραννία».
(Ἠθικὰ Νικομάχεια 1160b.10: «φαυλότης γάρ ἐστι μοναρχίας ἡ τυραννίς»).
Φαυλότης εἶναι ἡ ὁποιαδήποτε ἐκτροπὴ στὴ σκέψη καὶ τὴν πράξη ἀπὸ τὴν «πραγματικότητα» τὴν «ἀλήθεια» καὶ τὴν «δικαιοσύνη».
Ἡ ἱστορία τῆς ἠθικῆς, ἡ ἱστορία τῆς «ταξικότητας» καὶ ἡ ἱστορία τῆς «Φαυλότητος» ἔχουν κοινὲς καὶ παράλληλες πορεῖες.
Ἡ βλακεία εἶναι μιὰ ὁριακὴ μορφὴ τῆς φαυλότητος.
Ἀπὸ τὴ δημοκρατία στὴ φαυλότητα ὁδηγούμαστε ὅπως ἀπὸ τὴν ὀργάνωση στὴ ἐξουσία.
Οἱ ἰδεολογίες ὁδηγοῦν τοὺς ὑποστηρικτές τους στὴ φαυλότητα.
Ὁ φαῦλος λόγος εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ὀρθός, οὔτε κατ' ἐπέκτασιν ἀληθής.
Ὁ λόγος τοῦ φαύλου ἀνθρώπου, εἶναι ὁ λόγος ἐκείνος ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ τὴν ἰσχὺ, τὴν δύναμη καὶ τὴν ἀπάτη.
Ὁ φαῦλος ἄνθρωπος ζῇ, σκέπτεται, δρᾷ καὶ ὁμιλεῖ μὲ σκοποὺς ὕποπτους καὶ σκοτεινούς (μυστικούς), καὶ εἴτε εἶναι ψυχικῶς ἀσθενὴς ἢ ἐξυπηρετεῖ συμφέροντα. Αὐτὰ εἶναι τὰ «χαρακτηριστικά» τοῦ φαύλου ἀνθρώπου.
Πόσο «φαῦλος» εἶναι ἕνας «λόγος», κρίνεται ἀπὸ τὴν περιεκτικότητά του σὲ ἀσυναρτησίες, αὐθαιρεσίες, ταυτολογίες, ἀοριστίες, ἀνοησίες, ψεύδη, ὕβρεις, συκοφαντίες, κινδυνολογίες, παραλογισμούς, ἀποφάσεις, διαταγὲς καὶ λοιπὰ παρόμοια.
Τὸ πιὸ σημαντικὸ ζήτημα στὴν περίπτωση τοῦ «φαύλου» εἶναι ὅτι αὐτὸς ἐμφανίζεται τὶς περισσότερες φορὲς μὲ ἕναν μανδύα, ὅπου ἀποκρύπτεται ἡ φαυλότητα του, εἴτε ἐν μέρει ἢ ὁλοσχερῶς καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα, γιατί ὅταν ὁ φαῦλος ἐμφανίζεται ὡς φαῦλος, ὅλοι τὸν καταλαβαίνουν καὶ τὸν ἀποφεύγουν.
Ὅταν ὑπάρχει ὁ «μανδύας τῆς ἀρετῆς» καὶ καλύπτει τὴ φαυλότητα, τότε τὸ ἐπικίνδυνο τῆς κατάστασης μεγιστοποιεῖται.
Ἀκριβῶς ὅπως δὲν πρέπει νὰ συνομιλεῖς μὲ ἕνα φαῦλο, ἔτσι ἀκριβῶς μὲ τὴν ἴδια λογικὴ δὲν πρέπει νὰ διαβάζεις κείμενα, ποὺ ἔχουν γραφτεῖ ἀπὸ φαύλους. Τὸ πῶς θὰ φτάσουμε στὴν ἀναγνώριση «αὐτῶν», εἶναι ἕνα ἀνοιχτὸ ζήτημα, ὅπως ἦταν πάντα ἡ ἀναγνώριση καὶ ἡ ἐπισήμανση τοῦ «φαύλου».
Αὐτὸ τὸ κείμενο πιθανῶς νὰ βοηθήσει νὰ ἐπιτύχομε αὐτὸν τὸν στόχο.
- Ὁ κύριος «μεγαλο-τέτοιος»
- Ἡ κυρία «του»
- Ὁ ξεπεσμένος λόρδος
- Ὁ χαζοχαρούμενος
- Ὁ ὑπομονετικὸς ὑπήκοος
- Ὁ ἀνόητος φαφλατᾶς
- Ὁ ξοφλημένος ἀνήμπορος
- Ὁ αὐταρχικὸς διοικητής
- Ὁ γλύφτης ρουφιάνος
- Ὁ ἀνώτερος...κάπως
- Ὁ ἀφανὴς κυρίαρχος
Οἱ συσπειρώσεις τῶν φαύλων ὀνομάζονται «Συμμορίες».
Ὁ φαῦλος ἀναζητᾶ καὶ συναναστρέφεται μὲ ἄλλους φαύλους.
Οἱ πόλεμοι συνήθως γίνονται ἀπὸ φαύλους.
Χίλιοι ἄνθρωποι ἄν δουλεύουν ὀργανωμένα καὶ σωστὰ καὶ παράγουν ἕνα ἔργο, ἄν βρεθεῖ ἕνας φαῦλος, μπορεῖ νὰ τοὺς καταστρέψει τὰ πάντα.
Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν φαύλων εἶναι μία καὶ μοναδικὴ, δὲν ἐπικοινωνοῦμε καὶ δὲν ἔχουμε καμία συνεργασία, καμία ἐπαφὴ μαζί τους.
Οἱ «φαῦλοι», ὁδηγοῦν τὴν κοινωνία ἀλλὰ καὶ τὸν ἐαυτὸ τους, στὴ μιζέρια καὶ τὴν δυστυχία.
Ὁ φαῦλος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ἀνάδειξης τοῦ «ἀνώτερου», δηλαδὴ τὴν «ὁποιαδήποτε ἐξουσία».
Ὁ φαῦλος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ συνήθως ἀρχίζει τὶς προτάσεις του μὲ τὴ λέξη «ἐγώ».
Ὁ φαῦλος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐξουσίας, αὐτὸς ποὺ ἀσκεῖ ἢ στηρίζει τὴν ἐξουσία, τὴν ὑποστηρίζει εἴτε λόγῳ ἀποβλάκωσης, εἴτε λόγῳ ἠλιθιότητας, εἴτε λόγῳ κάποιων ἴδιων συμφερόντων.
«Ἐξουσία» ὀνομάζεται, ἡ ὁποιαδήποτε «κοινωνικὴ συμμορία», ἡ ὁποῖα ἐπικαλεῖται «τὴν κοινωνικὴ ὀργάνωση», γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ὕπαρξή της.
Ὁ ὁρισμὸς τοῦ φαύλου εἶναι ἀρκετὰ δύσκολη ὑπόθεση, παρ' ὅλα αὐτὰ μποροῦμε νὰ δώσουμε μιὰ γενικὴ κοινωνικὴ συνθήκη μὲ τὴν ὁποία νὰ φτιάξουμε τὸ σύνολο τῶν φαύλων τῆς κοινωνίας. Αὐτὴ εἶναι:
Φαῦλος, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὅποιος μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο, «ἐμφανῆ ἢ ἀφανῆ», προωθεῖ τὴν ἀδικία.
Κριτήρια ἐκτίμησης «φαύλου».
Ὁ Φαῦλος ἀγαπάει καὶ ἀρέσκεται στὶς γιορτές, ὅπου ὅλοι προσποιοῦνται ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι.
Φαῦλος εἶναι αὐτὸς ποὺ δημιουργεῖ προβλήματα στοὺς ἄλλους ἀκροβατῶντας στὰ ὅρια τῆς νομιμότητας.
Ὁ φαῦλος προωθεῖ, παράγει καὶ ἀναπαράγει:- Φιλαυτία
- Τσιγκουνιά
- Γκρίνια
- Μουρμούρα
- Ἐριστικότητα
- Μεταφυσικὲς ἀνησυχίες
- Ὑπαρξιακὰ ἄγχη
- Παντογνωσία
- Συνωμοτικὸ ὕφος
- Εἰρωνεία
- ὑπεροψία
- Θεατρινισμοὺς
- ὑστερίες
Ὁ φαῦλος εἶναι σὰν τὸν ἁπλὸ ψεύτη, ὁ ὁποῖος δὲν λέει συνεχῶς ψέματα ἀλλὰ μερικὲς φορὲς, ἔτσι καὶ ὁ φαῦλος ἔχει μερικὲς στιγμὲς φαυλότητας.
Ὁ φαῦλος ἔχει ἐπιθυμίες, φόβους, λῦπες, χαρές, καὶ συναισθήματα ἀσταθῆ, εὐμετάβλητα, καὶ ἀκραῖα.
Ὁ «φαῦλος», ἔχει τὴν τάση γιὰ ἀλλαγὴ θέματος συζήτησης, κάνει ἄσχετες ἐρωτήσεις ποὺ δείχνουν ὅτι δὲν σὲ ἀκούει, δὲν νοιάζεται ἂν κάτι ποὺ κάνει σὲ ἐνοχλεῖ, δὲν σέβεται καὶ δὲν φροντίζει οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τοὺς ἄλλους.
Οἱ νεοελληνικὲς ἐκφράσεις γιὰ τὸν φαῦλο: καραγκιόζης, λαμόγιο, βρομύλος, ἀπατεῶνας.
Ποτὲ μὴν ἀκοῦς ἕναν φαῦλο, θὰ σοῦ μολύνει γιὰ πάντα τὸν τρόπο τοῦ «σκέπτεσθαι».
Ποτὲ καὶ γιὰ τίποτα μὴν ἔρχεσαι σὲ κανενὸς εἴδους δοσοληψία μὲ ἕναν φαῦλο.
Ὁ φαῦλος ἔχει πολλοὺς φόβους.
Ὁ φαῦλος εἶναι ἕνα μῖγμα ἀπὸ βλακεία, ματαιοδοξία, ἐγωισμό, σαχλαμάρα, γελοιότητα, πονηριά, μοχθηρότητα, κουτοπονηριά, ἀλαζονεία καὶ λοιπὰ παρόμοια.
Ὁ φαῦλος μιλάει μὲ «τσιτάτα»
Ὁ φαῦλος δὲν σὲ ἀφήνει νὰ ὁλοκληρώσεις τὴν σκέψη σου, σὲ διακόπτει συνεχῶς καὶ ἀδικαιολόγητα.
Καὶ στὸ τέλος σὲ βρίζει ἔμμεσα ἢ ἄμεσα.
Ὁ φαῦλος δὲν τηρεῖ συμφωνίες καὶ νόμους.
Ὁ φαῦλος εἶναι αὐτὸς, ποὺ δέχεται, ἀναπαράγει, καὶ ἀσκεῖ, τὴν ὅποια ἐξουσία κάθε φορὰ, δικαιολογῶντας τὴν ἄποψη καὶ θέση του μὲ λόγο σαθρὸ καὶ συμπεριφορὰ ὑπεροπτική.
ὁ φαῦλος εἶναι ἢ τρελὸς ἢ βλάξ
Μερικοὶ φαῦλοι ἔχουν τὸ χάρισμα νὰ μιλᾶνε χωρὶς νὰ σκέφτονται.
Ἡ περιουσία τοῦ φαύλου, ἡ πηγὴ προέλευσης καὶ τὸ ὕψος τοῦ εἰσοδήματός του, ὁ σκοπός του, οἱ δοξασίες του, ἡ παιδεία του, τὰ πιστεύω του, ἡ κοινωνική του θέση πρέπει νὰ εἶναι γνωστὰ προκειμένου νὰ τὰ ἐπανεκτιμήσεις μετὰ τὶς πρῶτες κουβέντες του, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖς ἂν πρόκειται περὶ φαύλου! καὶ ἄν ναί, νὰ μὴν τὸν ἀκούσεις.
Φαῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος πρεσβεύει κάποια (μιὰ) ἰδεολογία ἡ ὁποία ἀνοικτὰ ἢ καλυμμένα ἐξυπηρετεῖ τὴν ταξικὴ κοινωνία, δηλαδὴ ἔχει κάπου κρυμμένα μέσα της τὴν στήριξη τοῦ δίπολου «Κύριος - Δοῦλος».
Ὡς φαῦλος ἐμφανίζεται κάποιος ἐπειδὴ εἶναι κακός. Καὶ ἐπειδὴ οὐδεὶς ἑκών κακὸς, ὀφείλουμε νὰ δοῦμε πὼς γίνεται κάποιος ἔτσι. Ἡ κοινωνικὴ ταξικότητα, ἡ ἀπαιδευσιά, ἡ μὴ φυσιολογικὴ ψυχοδιανοητικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ἐξαθλίωση τῶν ἄκρων τῆς ταξικότητας, εἶναι μερικὰ ἀπ' τὰ αἴτια.
Ὁ φαῦλος ἔχει σκέψη σαθρὴ, λόγο ἄδικο, παράλογο, παραληρηματικό, προστακτικὸ καὶ ἡ πράξη του εἶναι σὲ μὴ ἀναλογία μὲ τὸ λόγο του.
Φαυλότης εἶναι ἡ συμπύκνωση ὅλων τῶν κακιῶν καὶ ἡ ἀπευκταία κατάσταση ὅλων τῶν στιγμῶν. Πῶς θὰ ἀναγνωρίζουμε τὸν φαῦλο γιὰ νὰ μὴν μένουμε μαζὶ καὶ οὔτε νὰ συνομιλοῦμε μαζί του; Δύσκολο δυστυχῶς τὸ πρόβλημα καὶ θεωρητικὰ ἄλυτο ὅπως τόνισε γιὰ τὴν περίπτωση ὁ Σωκράτης Ἡ ἀποφυγὴ τῆς φαυλότητος εἶναι ὑποχρέωση καὶ καθῆκον τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Ἡ «φαυλότητα» εἶναι ἡ ποιότητα ἐκείνη, τὴν ὁποία ὅταν κάποιος τὴν ἔχει, εἶναι ἀδύνατον νά τὴν συνειδητοποιήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Οἱ φαῦλοι (ἄδικοι, ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας), πρωτοστατοῦν στὶς ἰδεολογίες
Πόσο κακὸς ἢ φαῦλος εἶσαι, πόση ἐξουσία ἔχεις ἐνσωματωμένη μέσα σου.
Ὁ φαῦλος συνήθως ἀντιδικεῖ καὶ λογομαχεῖ μὲ ἄλλοις φαύλους.
Ὅταν δύο ἀντιδικοῦν συνήθως ὁ καθένας πιστεύει ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι φαῦλος.
Τὰ δύο εἴδη τοῦ φαύλου εἶναι τὰ ἐξῆς:
Πρῶτον, αὐτὸς ὁ φαῦλος ὁ ὁποῖος συνειδητοποιῶντας τὴ φαυλότητά του προσπαθεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτὴν, νὰ σταματήσει δηλαδή νὰ εἶναι φαῦλος.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες ἀγωνίζονται ἀνοικτὰ ἢ ὑπόγεια ὥστε νὰ διατηροῦν τὴν ἐξουσιαστικὴ δομὴ τῆς ἄδικης κοινωνίας τους.
ὁ φαῦλος κύκλος τῆς ἠλιθιότητας εἶναι ποὺ πρέπει νὰ χτυπήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Βεβαίως παραμένει πάντα τὸ ἐρώτημα ἂν εἶναι φαῦλος κύκλος τῆς ἠλιθιότητας ἢ φαῦλος κύκλος τῆς ὑποκρισίας;
Φαῦλοι εἶναι οἱ πορνοβοσκοί, οἱ τοκιστές, οἱ σοφιστές, οἱ μαυραγορίτες, οἱ ὀπαδοί, οἱ τζογαδόροι, οἱ νταβατζῆδες.
Συνώνυμα τοῦ φαύλου: ὑποκριτὴς, ψεύτης, λαμόγιο, ἀπατεῶνας, φαφλατᾶς.
Οἱ τσαρλατάνοι τῆς σκέψης ὑπῆρχαν καὶ στὴν ἀρχαιότητα καὶ ὑπάρχουν καὶ σήμερα καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντα, εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαδίδουν καὶ καλλιεργοῦν δεισιδαιμονίες, ἀνοησίες καὶ ψεύδη.
Οἱ «φιλόσοφοι τῆς φακῆ» πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καὶ τοὺς φαύλους.
Φαῦλος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐμφανίζει μερικὰ ἢ ὅλα ἀπὸ τὰ παρακάτω:- Δὲν εἶναι ἐνάρετος
- Εἶναι κακός
- Συστήνει συμμορίες
- Ἐπιζητεῖ τὴν δόξα ἐπὶ ματαίῳ
- Μισεῖ τοὺς ἄλλους
- Θέλει νὰ γίνει τύραννος
- Ὡς ἐπιστήμων δηλώνει παντογνώστης
- Ὡς καλλιτέχνης αἰσθάνεται ἀνώτερος ὅλων
- Ψεύδεται συνειδητὰ ἢ ὄχι σχεδὸν σὲ κάθε στιγμή
- δὲν ἔχει συναίσθηση τοῦ χρόνου
- αὐτὸς ποὺ δὲν σκέπτεται τὸ περιορισμένο τῆς ζωῆς, τὸν θάνατο
- αὐτὸς ποὺ δὲν δέχεται τὴν ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων
Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ φαύλου εἶναι δύσκολη, μέχρι ἀκατόρθωτη, ἀλλὰ ἀπαραίτητη καὶ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἀτομικὴ καὶ κοινωνικὴ εὐημερία.
Ὁ Ἀριστοτέλης στὸ «Ὄργανο» καὶ εἰδικότερα στοὺς «Σοφιστικοὺς Ἐλέγχους», μᾶς δίνει ὅλη τὴν τεχνολογία γιὰ τὸν ἔλεγχο τῆς ἀνοησίας καὶ τῆς φαυλότητος.
Ὁ Πλάτωνας μᾶς δίνει τὴν ἄλλη λύση, μᾶς λέγει «νὰ μὴν ἀκοῦμε τοὺς φαύλους».
Βεβαίως σήμερα ὅταν ἔρχεσαι σὲ ἐπαφὴ μὲ κάποιους, εἴτε στὶς προσωπικές συζητήσεις, ἢ στὰ παράθυρα τῶν ρητόρων, εἴτε στὶς διαφημίσεις, πρέπει νὰ ἀποφασίσεις καὶ νὰ διαλέξεις μὲ ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο ὅπλα (Πλάτωνος ἢ Ἀριστοτέλους) πρέπει νὰ πολεμήσεις.
Τί μᾶς λέει ὁ Πλάτωνας διὰ στόματος Σωκράτους;
«Ἂν κάποιος ἔμπορος σοῦ πουλήσει χαλασμένα ποτὰ καὶ τρόφιμα, μπορεῖ καὶ νὰ γλυτώσεις τὴν δηλητηρίαση ἂν στὴν πορεία καταλάβεις πὼς εἶναι ἀκατάλληλα.
Ἄν, ὅμως, ἀκούσεις ἀπὸ κάποιον «φαῦλο» μιὰν ἀνοησία, τότε ἡ μόλυνση τοῦ μυαλοῦ σου ἔχει γίνει. Ἀκόμα κι' ἂν ἀργότερα ἀναγνωρίσεις καὶ ἀποκαλύψεις τὴν φαυλότητα (ψέμα, ἀνοησία, σκοπιμότητα) τοῦ λεχθέντος, ἡ ζημιὰ ἔχει ἤδη γίνει καὶ εἶναι μὴ ἀναστρέψιμη.
Διότι αὐτὰ (τὰ τρόφιμα) σὲ ἄλλο δοχεῖο τὰ μεταφέρεις (ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν), ἐνῶ τὰ λεχθέντα πᾶνε κατ' εὐθεῖαν στὸ μυαλό σου (μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν)»
Ἡ πλύση στομάχου διαρκεῖ ὧρες, ἡ «πλύση» ἐγκεφάλου (brainwash) διαρκεῖ χρόνια ψυχανάλυσης μὲ ἀβέβαιον ἀποτέλεσμα.
Μὴν κάθεσαι, λοιπόν, ν' ἀκοῦς τὸν «φαῦλο»· θὰ σοῦ μολύνει ἀνεπιστρεπτὶ τὸν ἐγκέφαλό σου ἀκόμα κι' ἂν καταλάβεις καὶ ἀπορρίψεις τὶς ἀνοησίες του.
Νὰ ἀναπτύξεις κριτήρια, ὥστε τὸν Φαῦλο νὰ τὸν ἀναγνωρίζεις καὶ νὰ τὸν ἀπομακρύνεις ἀπὸ κοντά σου ὅσο πιὸ γρήγορα γίνεται.
Ἡ σκέψη αὐτὴ τοῦ Σωκράτη (Πλάτωνος Πρωταγόρας 314 β), ἔχει πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον καὶ εἶναι πολὺ ἐπίκαιρη στὶς μέρες μας!
Σᾶς παραθέτω τὸ κείμενο κατωτέρω, γιὰ νὰ ἀπολαύσετε στὸ πρωτότυπο αὐτὴν τὴν ὑπέροχη σκέψη τοῦ μεγάλου φιλοσόφου
προτρέποντάς σας νὰ τὴν υἱοθετήσετε στὸν τρόπο ζωῆς σας.
Πλάτωνος Πρωταγόρας 314 b
«Σιτία μὲν γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον ἢ ποτέον καὶ ὅτι μή, καὶ ὁπόσον καὶ ὁπότε, ὥστε ἐν τῇ ὠνῇ οὐ μέγας ὁ κίνδυνος. μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ' ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ μάθημα ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα καὶ μαθόντα ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον.»
Ἀπὸ τὸ λεξικὸ Liddell-Scott
η / φαυλότης, -ητος, ΝΜΑ φαῡλος
κακοήθεια, αχρειότητα, αθλιότητα
αρχ.
1. κακή ποιότητα, ευτέλεια, μηδαμινότητα («τῇ δὲ φαυλότητι τῆς στολῆς ἠχθέσθη», Πλάτ.)
2. έλλειψη δεξιότητας, ανικανότητα («στρατηγῶν φαυλότης ἢ τῶν προδιδόντων τὰς πόλεις ὑμῶν κακία», Δημοσθ.)
3. (με καλή σημ.) έλλειψη επιτήδευσης, απλότητα, αφέλεια
4. φρ. «ἡ ἐμὴ φαυλότης» — η έλλειψη κρίσης εκ μέρους μου, η απερισκεψία μου.
η, -ο / φαῡλος, -αύλη, -ον, ΝΜΑ, θηλ. και -ος ΜΑ
κακοήθης, ανήθικος, αχρείος
(α. «συναναστρέφεται με όλους τους φαύλους»
β. «διὰ τί οὖν τῶν ἀγαθῶν πατέρων πολλοὶ υἱεῖς φαῡλοι γίγνονται», Πλάτ.)
νεοελλ.
φρ. «φαύλος κύκλος»
α) (λογ.) βλ. κύκλος
β) μτφ. προβληματική κατάσταση που επαναλαμβάνεται χωρίς να βρεθεί λύση, αδιέξοδο
αρχ.
1. αυτός που στερείται φροντίδας ή αξίας
2. (κατ επέκτ.) μικρός, εύκολος, απλός («οὐ... φαῡλον ἀλλὰ χαλεπὸν πιστεῦσαι», Πλάτ.)
3. ευτελής, μηδαμινός, ασήμαντος («οὐ ναυτικῆς καὶ φαύλης στρατιᾱς», Θουκ.)
4. αισχρός, ελεεινός, άθλιος («φαῡλος... ψόγος», Ευρ.)
5. (για πρόσ.) αυτός που κατάγεται από ταπεινό γένος ή τάξη («γάμος ὁ μὲν ἐκ μειζόνων... ὁ δ' ἐκ φαυλοτέρων», Ξεν.)
6. δύσμορφος, άσχημος («οὐ φαύλην ἔχον τὴν ὄψιν», Πλάτ.)
7. ανίκανος, ανάξιος («φαῡλος διδάσκαλος», Σοφ.)
8. ασθενής, αδύνατος
9. αμέριμνος, ξένοιαστος, αδιάφορος («μηδείς με φαύλην κἀσθενῆ νομιζέτω μηδ' ἡσυχαίαν», Ευρ.)
10. (με καλή σημ.) αφελής, αγαθός, ανεπιτήδευτος («φαῡλον ἄκομψον, τὰ μέγιστ' ἀγαθόν», Ευρ.)
11. (σχετικά με υγεία) άρρωστος ή τραυματισμένος
12. (κατά τον Φώτ.) «φαῡλον... Τεθείη, δ' ἄν καὶ ἐπὶ τοῦ μεγάλου»
13. το ουδ. ως ουσ. τὸ φαῡλον, κακό, δυστυχία
14. (το ουδ. στον πληθ. ως ουσ.) τὰ φαῡλα
α) δυστυχία
β) πονηρές, κακές πράξεις
15. φρ.
α) «τὰ φαῡλα νικᾱν» — επιτυγχάνω ασήμαντη νίκη (Σοφ.)
β) «παρὰ φαῡλον τίθεσθαι» — θεωρώ ανάξιο λόγου, περιφρονώ.
επίρρ.
φαύλως ΝΜΑ, και φαύλα Ν
με φαύλο τρόπο, κακώς, άθλια, ανήθικα, ελεεινά
αρχ.
1. εύκολα («οὐκ ἄν φαύλως ἔτυχεν τούτου», Αριστοφ.)
2. με μικρή, με ανάξια λόγου δύναμη («οὐ γάρ τι φαύλως ἦλθε Πολυνείκης χθόνα», Ευρ.)
3. επιπόλαια, απερίσκεπτα («ὑμεῖς δὲ φαύλως αὔτ' ἄγαν ἐκρίνατε», Αισχύλ.)
4. χωρίς ακρίβεια ή χωρίς προσπάθεια, πρόχειρα, αυτοσχέδια («φαύλως καὶ βραχέως ἀποκρίνασθαι», Πλάτ.)
5. με απλότητα, απλοϊκά, ανεπιτήδευτα («φαυλοτέρως ἂν πεπαιδευμένοι», Πλάτ.)
6. φρ. «φαύλως ἔχω» — είμαι άρρωστος (Ιπποκρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Λ. του καθημερινού λεξιλογίου τών Αρχαίων, η οποία έχει σχηματιστεί από το ίδιο θέμα φλαυ- με το επίθ. φλαῦρος, αβέβαιης επίσης ετυμολ. (βλ. λ. φλαῦρος) με το επίθημα -λος που απαντά και σε άλλα επίθ. που δηλώνουν σωματικές ατέλειες ή έχουν γενικά μειωτική σημ. (πρβλ. δειλός, στρεβλός, τυφλός) και εμφανίζει αναβιβασμό του τόνου και ανομοιωτική αποβολή του πρώτου -λ-: φαῦλος φλαυ-λος. Κατά μία άποψη, από τον ίδιο αρχικό τ. φλαυ-λος προήλθε και το επίθ. φλαῦρος με ανομοίωση του -λ- σε -ρ-, ενώ, κατ' άλλη άποψη, τα δύο επίθ. αποτελούν ανεξάρτητους σχηματισμούς από το θ. φλαν- με διαφορετικά επιθήματα -λος και -ρος. Λιγότερο πιθανή θεωρείται η σύνδεση του φαῦλος με το επίθ. παῦ-ρος «λίγος, μικρός» (βλ. λ. παῦρος), μέσω μιας σημ. «αυτός που έχει κατώτερη ποιότητα» και με εκφραστικό δασύ φ-. Σύμφωνα με την άποψη αυτή το επίθ. φλαῦρος θεωρείται προϊόν συμφυρμού τών παῦρος και φαῦλος, δεν ερμηνεύεται, όμως, η παρουσία -λ- στον τ. Αρχική σημ. του επιθ. φαῦλος πρέπει να θεωρηθεί η σημ. «απλός, ανεπιτήδευτος» από την οποία μπορεί να ερμηνευθεί τόσο η θετική σημ. του όσο και η χρήση του με διάφορες μειωτικές σημ.: «αφελής», «μικρός, ευτελής, μηδαμινός, ασήμαντος» αλλά και «ανίκανος, αδύναμος» και «πονηρός, κακός, μοχθηρός, ελεεινός», με τις οποίες χρησιμοποιείται και σήμερα το επίθ. (ανάλογη εξέλιξη «ἐπὶ κακῷ» μιας αρχικής σημ. «απλός» σε σημ. «απλοϊκός, επιπόλαιος» παρατηρείται και στο επίθ. ἀφελής)].