Ὁ Ἔρως
Οἱ τρεῖς ἀναγκαῖες (ὄχι καὶ ἱκανές) προϋποθέσεις,
γιὰ νά εἶναι μιὰ σχέση "ἐρωτικὴ" καὶ ὄχι "σχέση σκοπιμότητος":
- Ἐφάμιλλες διανοητικὲς δυνατότητες. Ἡ πρωταρχικὴ προϋπόθεση εἶναι νά 'χουν οἱ ἐμπλεκόμενοι περίπου ἴδιες διανοητικὲς δυνατότητες, νά 'ναι κοντὰ καὶ νὰ γειτνιάζουν τὰ I.Q. τους. Ἐὰν δὲν ἐξασφαλίζεται αὐτὴ ἡ συνθήκη, ἡ σχέση εἶναι ἄλλου τύπου, π.χ. ἐξουσιαστικὴ ἢ ἐξαπάτησης. Θὰ μποροῦσε ἐδῶ νὰ νοηθεῖ ὅλη ἡ ψυχοσωματικὴ δυνατότης, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἡλικίας.
- Κοντινὲς ἠθικές, πολιτικὲς καὶ φιλοσοφικὲς θέσεις. Τὸ δεύτερο καθοριστικὸ σημεῖο εἶναι νὰ βρίσκονται σὲ παραπλήσιες ἰδεολογικές, φιλοσοφικὲς καὶ ἠθικὲς τοποθετήσεις, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνοῦν μέσ' ἀπ' αὐτές.
- Παρόμοιες κοινωνικὲς δυνατότητες. Τρίτη προϋπόθεση εἶναι, λοιπόν, νὰ ἔχουν κοινὲς κοινωνικὲς ὑποχρεώσεις καὶ δραστηριότητες (οἰκονομικές, ἐργασιακές, ἐλευθέρου χρόνου κ. λπ.).
Ἡ ἱκανὴ προϋπόθεση
Ἡ ἱκανὴ προϋπόθεση γιὰ μιὰ ἐρωτικὴ σχέση εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ περιγραφεῖ.
Μόνο βιώνεται! Ἐὰν καὶ ἐφ' ὅσον ἰσχύουν καὶ οἱ ἀναγκαῖες, τότε ὑλοποιεῖται ἡ σχέση μὲ τὶς παρακάτω φάσεις.
Περισσότερα γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, στὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο ἔργο τοῦ Πλάτωνος «Συμπόσιον».
Οἱ τρεῖς φάσεις τοῦ Ἔρωτα
Ἐνθουσιασμός
Εἶναι ἡ φάση ποὺ ξεκινᾷ ὁ Ἔρωτας, τὸ πρῶτο του στάδιο. Σ’ αὐτό, οἱ δύο συμμετέχοντες εἶναι χαρούμενοι, ἐνδεχομένως νὰ ἐναλλάσσουν ρόλους ἐρωμένου καὶ ἐραστοῦ, ὅλα εἶναι ρευστὰ καὶ ἀβέβαια, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ὑπόσχεση κυριαρχοῦν, ἡ ἐπιθυμία γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπ’ τὸ νὰ εἶναι μαζὶ μειώνεται μὲ βαθμοὺς ἐντυπωσιακοὺς καὶ χαρακτηριστικούς, μὲ τὴν ὅλη ὑπόθεση νὰ μυρίζει μπαρούτι.
Ἀπόλαυση
Εἶναι ἡ δεύτερη φάση, ἡ φάση τῆς ὡριμότητας τοῦ ἔρωτα, ὅπου οἱ δύο ἐμπλεκόμενοι ἀπολαμβάνουν τὰ πάντα γύρῳ τους, οἱ ρόλοι εἶναι δεδομένοι καὶ ξεκάθαροι, μαζὶ ἀνακαλύπτουν τὶς ὀμορφιὲς καὶ τὶς ἡδονὲς τῆς ἐρωτικῆς τους σχέσης, μὲ συζητήσεις, ταξίδια, συνουσία, ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη. Ἐνδεχομένως, παντρεύονται καὶ κάνουν παιδιά, κοινὴ ζωὴ καὶ ἄλλα παρόμοια!
Κορεσμός
Ἡ τρίτη καὶ τελευταία φάση τοῦ ἔρωτα εἶναι ἡ φάση τοῦ κορεσμοῦ. Ἕνας ἀπ’ τοὺς δύο, ἢ ἐνίοτε καί οἱ δύο, αἰσθάνονται πὼς εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ δίνουν στὸν ἄλλον καὶ πὼς δὲν εἶναι ἀρκετὰ ὅσα παίρνουν. Ἄλλα ἀντικείμενα τοῦ πόθου ἐμφανίζονται στὸ προσκήνιο· ἀρχίζει ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους. Ἂν θὰ συνεχίσουν νά εἶναι μαζὶ ἢ ὄχι, τὸ καθορίζουν ἄλλοι ὅροι, συνήθως κοινωνικοί.