Τὶ ἐστί Φιλοσοφία;
Ἡ φιλοσοφία δὲν προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ τὸ ψεῦδος
Τὴν «ἀλήθεια» (προτάσεις ἀεὶ ἀληθεῖς) προσπαθεῖ νὰ τὴν βρεῖ ἡ ἐπιστήμη καὶ μάλιστα ἡ ἀπόλυτη ἐπιστήμη, δηλαδὴ ἡ ἐπιστήμη τῶν Ἑλλήνων. Οἱ σημερινὲς ἐπιστῆμες εἶναι στατιστικὲς ἀντιμετωπίσεις «διαλεκτικῶν Ἐρωτημάτων», καὶ χειραγωγοῦνται ἀπὸ τὶς κυρίαρχες ἰδεολογίες, ἤ ὅπως τὸ διατύπωσε ὁ K. Marx «Ἡ ἐπιστήμη ποὺ μετατρέπεται σε παραγωγική δύναμη, ὑποχρεωτικὰ ὑπόκειται στὶς ἐπιταγὲς τῆς ἐξουσίας»
Τὸ ἔργο τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν φιλοσόφων εἶναι νὰ παίρνουν αὐτὲς τίς προτάσεις ποὺ παράγουν οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ρήτορες καὶ οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ ὁποῖες γίνονται κοινὴ πίστη σὲ κοινωνικὲς ὁμάδες, καὶ νὰ ἐλέγχουν τὸ «ψέμα» τὸ ὁποῖο ἐνδέχεται νὰ περιέχουν.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἕνα ἐγχειρίδιο φιλοσοφίας, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἕνα ἔργο ποὺ νὰ περιέχει τὴν «φιλοσοφία» γενικῶς.
Καὶ γιατί αὐτό;
Διότι ἡ κάθε ἐποχὴ καὶ μὲ τίς δεδομένες κοινωνικὲς, πολιτικὲς καὶ ἱστορικὲς συνθῆκες της, παράγει διαφορετικὰ «ψέματα», τὰ ὁποῖα τὰ περνᾷ γιὰ ἀλήθειες στὶς κοινωνικὲς ὁμάδες ποὺ προσφέρονται γιὰ αὐτά.
Θὰ ἦταν παράλειψης νὰ μὴν τονίσουμε ὅτι ὅπου εἶναι δυνατὸν ἡ κάθε «νεωτερικότητα» (ἡ ἀντίληψη ὅτι «τὸ σημερινό» εἶναι ἀνώτερο κάθε «προγενέστερου») ἀφήνει νὰ πιστεύουν κάποιες κοινωνικὲς ὁμάδες (στὸ ὄνομα δῆθεν τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψης) παλαιότερα «ψεύδη».
Μερικὰ χαρακτηριστικὰ παραδείγματα γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ αὐτὸ τὸ φαινόμενο.
Τὴν ἐποχὴ τῶν «προσωκρατικῶν» οἱ «δεισιδαιμονίες» τῶν φυσικῶν φαινομένων ἦταν ἡ ναυαρχίδα τῶν ἐξουσιαστῶν. Καὶ πάνω σ' αὐτὲς τίς «δεισιδαιμονίες» στηριζόταν ἡ ἐξουσία. Αὐτὲς τίς δεισιδαιμονίες ἦρθαν καὶ κατήγγειλαν οἱ φυσικοὶ φιλόσοφοι οἱ λεγόμενοι «προσωκρατικοί». Ὑπάρχουν καὶ σήμερα μερικὲς κοινωνικὲς ὁμάδες ποὺ τὶς ἀποδέχονται!
Τὴν ἐποχὴ τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος, τὸ «ψέμα» παράγεται μέσα ἀπὸ τὴν «ρητορεία» τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν σοφιστῶν. Ἐδῶ εἶναι ποὺ γίνεται ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ ἀπὸ τοὺς Τιτᾶνες τῆς σκέψης (Σωκράτη, Πλάτωνα. Ἀριστοτέλη), γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ ὀρθοῦ Λόγου καὶ τὴν ἀνάδειξη τοῦ «ψεύδους» ὅλων αὐτῶν τῶν ρητόρων τῆς ἐξουσίας. Τὸ «ὄργανο» τοῦ Ἀριστοτέλους ἀποτελεῖ γιὰ 2,5 χιλιάδες χρόνια τὸ μοναδικὸ καὶ ἀξεπέραστο ἐργαλεῖο τοῦ «ὀρθῶς σκέπτεσθαι». Τὸ πραγματικὸ ὄργανο ἀνίχνευσης, ἀνάδειξης, καταγγελίας τοῦ ὅποιου παραλογισμοῦ.
Τὴν ἐποχὴ τοῦ μεσαίωνα τὸ «ψέμα» παράγεται μέσα ἀπὸ τὴν θεολογία καὶ οἱ νεότεροι φιλόσοφοι καταγγέλλουν ὅλο αὐτὸ τὸ παιχνίδι.
Σήμερα ἡ παραγωγὴ τοῦ ψέματος καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται, ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν σημερινὴ «ψευδοεπιστήμη», ἡ ὁποία παράγει ὅτι τῆς παραγγέλνει ἡ πολιτικὴ ἐξουσία.
Ἐπαφίεται στοὺς σημερινοὺς ἐλεύθερους στοχαστὲς, διανοούμενους, φιλοσόφους νὰ ἀναδείξουν αὐτὴν τὴν ἀπάτη.
Διαβάστε σχετικά.
- «Ἡ Γενεαλογία τῆς Ἀπάτης» ἢ πὼς τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀπάτη ἐπιβάλεται στὶς κοινωνικὲς ὁμάδες.
- Τὸ δεύτερο δεκανίκι τῆς ἐξουσίας, ἡ «Βία».
- Ἡ Ἐπιστήμη τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ Ἐπιστήμη σήμερα.
- Ὅλα «τὰ παράδοξα» ὀφείλονται εἴτε σὲ λανθασμένες ἤ σὲ ἀνεπαρκεῖς ἤ σὲ στρατευμένες λογισμικὲς διαδικασίες.
- Ἡ στατιστική, ἡ πιθανότητα καὶ ὁ ἰδεολογικὸς λόγος.
- Ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.
- Ἡ σχέση «Κύριος-Δοῦλος»