Σπίτια νεκρά

Σπίτια νεκρά, ἀνάπηρα καὶ γερασμένα,
γκρίζα μουντὰ καὶ παραγκωνισμένα,
ἄλλα λίγο ἄλλα πολύ,
πάνω κάτω ἀπὸ τὴν γῆ,
κλουβιὰ σὲ μολυσμένο ἀέρα,
ποὺ ψάχνουν γιὰ τὸν οὐρανό,
προνόμιο μόνο γιὰ τὰ τελευταῖα.

Γονεῖς ἀλλοῦ, παιδιὰ σχολεῖο,
παπποῦδες στὸ γηροκομεῖο,
Σαββατοκύριακα, γιορτές,
ὅλοι τρέχουν γουικέντς,
μόνα κλειστὰ κι ἐρειπωμένα,
καὶ στὶς διακοπές
ἐνίοτε διαῤῥηγμένα.

Σπίτια νεκρὰ γεμίζει ἡ γῆ,
ποὺ δὲν ἀνήκουν σὲ κανέναν,
μὲ ἰδιοκτῆτες στὰ χαρτιά,
καὶ τὰ συμβόλαια θολά
μὲ δίχως πεζοδρόμια,
ὑπόνομο καὶ γειτονιά,
κι οἱ πόλεις τὰ αἰσθάνονται πιὰ ξένα!

Δημήτριος Ε. Μούρμουρας