Loading...
Αὐτοβιογραφία
τοῦ Δημητρίου Μούρμουρα, ζωὴ καὶ ἱστορία,
ποὺ εὐτυχῶς ἀτύχησε σὲ ὅλα τὰ σημεῖα.
Τύχη καὶ ἀτυχία εἰς Ἄργος γεννηθείς,
πόλη μὲ Ἱστορία ἴσως μοναδική,
μιζέρια, πονηριὰ καὶ ὑποκρισία,
στὸ πάρκο, στὴν πλατεῖα καὶ εἰς τὴν Λαϊκήν.
Στὸ γήπεδο καὶ στὶς ἀλᾶνες,
γκρίνια, καυγᾶδες καὶ κοπᾶνες,
τὰ πρῶτα ραντεβού στὸ ὑδραγωγεῖο,
στὸ Ναύπλιον ἤ καὶ στήν Νέα Κίο!
Γονεῖς, δασκάλοι, γείτονες συνέχεια στὸ «μή»,
ἐξαίρεση ο πατέρας με μύθους, παροιμίες,
καθώς ἀρχαιοπρεπής, κι ἡ μάνα χριστιανή,
ἀκραῖος ὁ καθένας τους, κι ἄντε ἄκρη νὰ βρεῖς!
Τύχη καὶ ἀτυχία τὸ πατρικὸ μὲ αὐλή,
στὰ παιδικὰ τὰ ὄνειρα παιχνίδια καὶ χλιδή,
σπίτια μετὰ στὸ νοίκι σ᾿ ὅλη μου τὴ ζωή,
καὶ δέκα τρία ἄλλαξα μόνο στὴν Ἀττική!
Τύχη καὶ ἀτυχία πρωτότοκος ἐγώ,
νὰ εἶμαι ὁ μεγάλος καὶ ὁ Τάκης ὁ μικρός,
νὰ φτιάχνω τὰ παιγνίδια ὅπως ἐπιθυμῶ,
μὰ πάντα μ᾿ ἀγαποῦσε κι ἄς ἤμουν ἀρχηγός.
Ἐπῆγα καὶ ἐσπούδασα στρατιωτικὴ σχολή,
ἐκεῖ ποὺ τελειώνει σκέψη καὶ λογική,
τέσσερα χρόνια ἔδωσα καὶ πῆρα τὸ χαρτί,
τύχη καὶ ἀτυχία ποὺ ἔφυγα ἀπὸ κεῖ.
Τύχη καὶ ἀτυχία νὰ ζεῖς στὴν Ἀττική,
νὰ βλέπεις τέτοιο οὐρανὸ καὶ βράδυ καὶ πρωί,
μὲ μύριους φαύλους γύρω σου, ὕφος πρωταθλητή,
σκύλο, τσιγάρο, γιῶτα χὶ καὶ ντόνατς στὸ δεξί.
Τύχη καὶ ἀτυχία στὸ Ε.Μ.Π. νὰ ζεῖς,
σαράντα δύο χρόνια ἔρευνας, διδαχῆς,
δασκάλους δὲ καὶ φοιτητές ἐγνώρισα πολλούς,
ἔνιοι στοὺς φίλους, οἱ πλεῖστοι στοὺς γνωστούς.
Τύχη καὶ ἀτυχία ποὺ ἔζησα κι ἐκεῖ,
Λονδῖνο, Βασιλεία, Napoli καὶ Berlin,
κι ἔγιναν κάπως σοβαροὶ ἔρωτες τῆς στιγμῆς
καὶ φώναζε ἡ μάνα μου μὴν ξένη παντρευτεῖς!
Τύχη καὶ ἀτυχία δὶς νὰ παντρευτεῖς
καὶ νὰ διακόψεις ἔρωτες, ταξίδια, νταχτιρντί,
ἡ πρώτη ἦταν ὡραία ἡ νῦν καὶ καρπερή
καὶ τώρα ὁ υἱός μας, μᾶς δίνει τὸ εὖ ζεῖν.
Τύχη καὶ ἀτυχία δίπλα στὸν Ὑμηττό,
στοῦ Περικλέους τὸ Ἄστυ τὸ τόσο ζοφερό,
πέρασα τῆς ζωῆς μου μεγάλο ποσοστό,
σκέπτομαι τώρα σοβαρὰ καὶ τὸ ἐξοχικό!
Τύχη καὶ ἀτυχία φόρμες κι ἀθλητικά,
ποδήλατο, κολύμβησι καὶ τρέξιμο μετά,
μακριὰ ἀπὸ πουκάμισα, κουστούμια καὶ γυαλιά,
γραβάτες καὶ καπέλα, καὶ τὰ ξυριστικά.
Δίχως ἁλάτι ζάχαρη σ᾿ ὅλα τὰ φαγητά,
ἀπέρριψα μὲ πάθος κι ὅλα τὰ χημικά,
ζύμωμα καὶ γιαούρτι στὸ χέρι ὅπως παλιά,
κρατάω τὰ ἀπαραίτητα πετῶ τὰ περιττά!
Τύχη καὶ ἀτυχία ποὺ ἔμπλεξα μ’ αὐτούς,
τοὺς γίγαντες τῆς σκέψης, τοὺς προσωκρατικούς,
κι ἔγιναν ὅλες ἕνα, παλιές μου ἡδονές,
τὸ ψάξιμο στοὺς λόγους γιὰ δόξες καὶ ψευτιές.
Τύχη καὶ ἀτυχία, «Ἐλεύθερος» νὰ ζῶ,
τὰ μυστικὰ τοῦ κόσμου μπορεῖ καὶ νὰ τὰ δῶ,
ἀνέμελα καὶ στωικὰ νὰ σκέπτομαι ὅ,τι λές,
νὰ μὴ λυπᾶμαι λῦπες, μὴ χαίρομαι χαρές!
Τοῦ Δημητρίου Μούρμουρα τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα
εἶναι γεμᾶτα πάντοτε τύχη καὶ ἀτυχία.
