ΜΕ τ' ΑΓΕΡΙ ΤΑΓΙΕΡΑΚΙ

Αν... τότε

Αν υποθέσουμε πως τα φώτα της πόλης
χαμηλώνουν όσο χρειάζεται μα δεν σβήνουν
πως ο άνεμος φυσάει όσο πρέπει απαλά
πως το φεγγάρι έχει βγεί για τα καλά
πως το σκοτάδι
μας καλύπτει τρυφερά
ερεθιστικές οσμές λουλουδιών
δίνουν την πρέπουσα ατμόσφαιρα
ενώ οι θόρυβοι της πόλης αλαργεύουν.

Κι αν ονειρευτούμε,
πως είμαστε έτοιμοι
να κατακτήσουμε
το τοπίο, που υποθέσαμε
πως υπάρχει...

Τότε
τα καλύματα ψυχής τε και σώματος
μπορούν ν'αφαιρεθούν και να μείνουν
ακάλυπτες οι απτικές θηλές των αισθήσεων
όχι όσο χρειάζεται ή όσο πρέπει
ούτε αρκετά, αλλά όσο γίνεται
όσο μπορεί να είναι μπορετό ν'αντέξουν
τα υπόλοιπα καλώδια και σύρματα
του επικοινωνιακού μας αστικού δικτύου,
που έχει συνηθίσει να εργάζεται
χωρίς υπερφόρτωση.

Τότε
όλα μπορούν να συμβούν
αφού δεν υπάρχουν πια
προστασίες και τακτικές
και οι λιγες που μενουν
απλά συμπαρίστανται.
Ακόμα θα 'λεγες
πως η συμπύκνωση της στιγμής
είναι μια διαδικασία εκρηκτική
που είναι δυνατή
αν τα δίχως νόημα λόγια
γίνουν ολοκαύτωμα
στην αναζήτηση των άστρων.