Χάρη σ' αυτή τη γέφυρα, που ψηλώνει πιο γρήγορα κι από τη Φαίδρα, η άγρια ομορφιά της Αιτωλοακαρνανίας σύντομα θα δώσει τη θέση της στην «ανάπτυξη». Έχει και η Ήπειρος μια παρόμοια γέφυρα, και το όνομά της είναι Εγνατία. Πρέπει να διευκρινίσω κάτι, γιατί από τις διαφωνίες μερικών φίλων κατάλαβα ότι έγινε παρανόηση. Η γέφυρα μου αρέσει πολύ, αλλά θα χρειαστώ μια παράγραφο για να εξηγήσω το πόσο πολύ. Υπάρχουν πράγματα που τα βλέπουμε κάθε μέρα και γι' αυτό δεν μας κάνουν εντύπωση, αλλα έρχονται φορές που για κάποιο λόγο μάς τη δίνει και καταλαβαίνουμε την τρομερή και συνήθως απαρατήρητη γοητεία τους. Πάνε λοιπόν λίγα χρόνια που κατέβαινα ένα απόγευμα τη λεωφόρο Συγγρού, όταν είδα ένα τεράστιο αεροπλάνο να ανεβαίνει ψηλά, ερχόμενο από το Ελληνικό. Ίσως να ήταν ωραίο το αεροπλάνο, ίσως η καθαρότητα της μέρας και ο τρόπος που το φώτιζε ο ήλιος, ίσως απλά να ήταν η διάθεσή μου τέτοια, ώστε το θαύμασα σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Ήταν ένα τεράστιο, μεταλλικό αντικείμενο, που ΠΕΤΟΥΣΕ! Και όχι μόνο πετούσε, αλλά ήταν γεμάτο ανθρώπους και θα τους πήγαινε στην άλλη άκρη της γης σε λίγες ώρες. Τι θαύματα μπορούμε να πετύχουμε εμείς οι άνθρωποι!, μονολόγησα. Όταν είδα τη γέφυρα τις προάλλες, μου δημιουργήθηκε το ίδιο περίπου συναίσθημα. Δέος και θαυμασμός για το είδος μου, που καταφέρνουμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο αριστούργημα. Η γέφυρα όμως αυτή και άλλα συναφή έργα, όπως η Εγνατία Οδός, θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη της περιοχής. Το Αγρίνιο θα πλησιάσει στις 3 ώρες μόλις από την Αθήνα. Δεν μπορώ λοιπόν να μην προβληματίζομαι και να μη φοβάμαι για το μέλλον της Δυτικής Ελλάδας, τη στιγμή που ένας λαός ανώριμος για ανάπτυξη αποκτά τέτοια αναπτυξιακά έργα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εναντίον της γέφυρας ή της Εγνατίας Οδού. Δεν είμαι εναντίον. Μάλλον υπέρ είμαι. Ανησυχώ όμως και προβληματίζομαι, και αυτό τον προβληματισμό μου θέλω να εκφράσω. |