Σίφνος (1995)


Ο άνθρωπος αισθάνεται όμορφα σ' ένα νησί όταν έχει τη δυνατότητα να ενταχθεί σε μια μικρή κοινωνία και να νιώσει πως είναι κάποιος μέσα σε αυτή την κοινωνία. Στις μεγάλες πόλεις, που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, η ζωή είναι απρόσωπη. Ενώ έχουμε γύρω μας πάρα πολλούς ανθρώπους, στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι μας· υπάρχουν οι δικοί μας άνθρωποι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοί μας, και κανένας άλλος πέρα από αυτούς.

Σε ουζερί στην Απολλωνία

Τα πράγματα στη Σίφνο το καλοκαίρι είναι διαφορετικά, όχι μόνο γιατί το πλήθος των ανθρώπων στο νησί είναι σχετικά μικρό, αλλά και γιατί το πνεύμα του καλοκαιριού και των διακοπών κάνει απόλυτα φυσικό το χαβαλέ και την κουβεντούλα ακόμα και με ανθρώπους που βλέπουμε πρώτη φορά. Όταν λέμε ότι το πλήθος των ανθρώπων είναι μικρό, να μην πάει βέβαια ο νους μας στη Χάλκη. Απλώς δεν μιλάμε για Πάρο ούτε για Μύκονο. Οι λίγες εκατοντάδες (ή ίσως μια-δυο χιλιάδες) νέοι επισκέπτες που κυκλοφορούν τα βράδια και είναι αρκετά πολλοί για να δώσουν ζωή στο νησί, και αρκετά λίγοι για να μοιάζουν με μια μεγάλη παρέα. Μετά το δεύτερο βράδυ ξαναβλέπεις γνώριμες φάτσες, και νιώθεις πως είσαι κι εσύ ένα μέρος του νησιού.

Κλειδωμένος στην τουαλέττα λόγω βλάβης της κλειδαριάς

Όταν πήγα στη Σίφνο, το 1995, έφτασα στο λιμάνι του νησιού, τις Καμάρες, με το φίλο Τάσο Καζάκο, χωρίς μεταφορικό μέσο. Ήταν περίοδος αιχμής - τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου. Μόλις βγήκαν οι επιβάτες από το πλοίο, έγινε ένας τρομερός πανικός στην προσπάθειά τους να μπουν στο λεωφορείο που πήγαινε στην Απολλωνία, την πρωτεύουσα του νησιού. Φανταστείτε ένα λεωφορείο περικυκλωμένο από μεγάλο πλήθος, χέρια με αποσκευές απλωμένα προς τον τύπο που τις έπαιρνε και τις έβαζε στη σχάρα της σκεπής, και τελικά το λεωφορείο, γεμάτο περίπου όσο ένα αθηναϊκό, να φεύγει για την Απολλωνία. Το λεωφορείο ήταν σχετικά παλιό, αλλά και ο στριμωγμένος κόσμος, βασικά νέοι έλληνες τουρίστες, γεμάτοι κέφι.

Το νησί είναι πανέμορφο. Η Απολλωνία είναι σκαρφαλωμένη ψηλά. Κατεβαίνοντας προς τον Πλατύ Γιαλό, ειδικά το βραδάκι, το τοπίο σού κόβει την ανάσα. Ο Αρτεμώνας δεν παίζεται με τίποτε. Η Χρυσοπηγή είναι καταπληκτική, και η θάλασσά της υπέροχη. Τα λίγα μπαράκια είναι όλα στην Απολλωνία, όπου τη νύχτα ο κόσμος γεμίζει τους δρόμους.


Προς Σάμο Next