ΟΛΥΜΠΟΣ

ΟΛΥΜΠΟΣ

ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Αρχικά σκέφτηκα να κάνω μια περιγραφή του Ολύμπου όπως γίνεται συνήθως….

Να μιλήσω για το κλίμα, το υψόμετρο, την χλωρίδα, την πανίδα, τα διάφορα στοιχεία για τα χρονικά των αναβάσεων και διάφορα αλλά παρόμοια στοιχεία, που είναι οπωσδήποτε πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα….

Αλλά νομίζω ότι καλύτερα αν κάποιος θέλει να πληροφορηθεί όλα αυτά τα στοιχεία, αλλά και πολλα άλλα, που αφορούν την Ιστορια του Ολύμπου, τις μυθολογικές αναφορές, αλλά και να μάθει για τις ορειβατικές διαδρομές, τα μονοπάτια, ο καλύτερος οδηγός του είναι το θαυμάσιο βιβλίο του κ.Νίκου Νέζη με τίτλο ¨ΟΛΥΜΠΟΣ¨ εκδ. ΑΝΑΒΑΣΗ.

Μέσα από την σελίδα αυτή θα περιοριστώ να μιλήσω με όσο πιο απλά και λιτά λόγια για την δική μου γνωριμία με το βουνό και την αίσθηση που μου άφησε…

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια διαφορετική αίσθηση του τόπου που επισκέπτεται από κάποιον άλλον.

Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται σε μια πεζοπορία στο βουνό.

Η επίσκεψη μου στον Όλυμπο θα εκπλήρωνε επιτέλους ένα ακόμη Όνειρο μου να επισκεφθώ αυτό το βουνό που με τόσο δέος πάντα παρατηρούσα από μακριά όταν τύχαινε να ταξιδεύω προς την Βόρεια Ελλάδα μέσα από το τζάμι ενός λεωφορείου.

Με συγκινούσε απίστευτα η θέα των ψηλών κορυφών του Ολύμπου που ήταν συνήθως χιονισμένες η κρυμμένες πίσω από τα σύννεφα.

Κάποιες φορές θυμάμαι πως προσπαθώντας να διακρίνω τον Μύτικα η το Στεφάνι από τόσο μακριά ήταν αδύνατο…

Τα σύννεφα έπαιζαν ένα παιχνίδι λες και ήθελαν να κρατήσουν μακριά τα ανθρώπινα βλέμματα από τον μυθικό θρόνο του ΔΙΑ.

Στιγμές στιγμές μόνο άνοιγαν τον ορίζοντα και άφηναν να φανεί όλη η μεγαλοπρέπεια που κρυβόταν πίσω τους και πριν καλά καλά προλάβεις να θαυμάσεις τις αγέρωχες κορφές του Ιερού Βουνού ξανάκλειναν γύρω του γρήγορα μην αφήνοντας σε να απολαύσεις το Θαυμάσιο θέαμα τους.

Το καλοκαίρι του 2005 μήνα Αύγουστο μια μικρή παρέα φίλων αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον ΟΛΥΜΠΟ με προορισμό την πρώτη ημέρα να ανέβουμε από το μονοπάτι της ¨σιωπής¨ όπως λέγεται προς το ορειβατικό καταφύγιο ¨ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ¨.

Την επόμενη θα ξεκινούσαμε για τις ψηλότερες κορυφές του βουνού.

Για εμένα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στον Όλυμπο.

Από τα πρώτα κιόλας μέτρα της πεζοπορίας μας στο μονοπάτι αισθάνθηκα πως ήμουν σε έναν πολύ οικείο και φιλικό τόπο.

Ο Όλυμπος με είχε κερδίσει.

Ανεβαίνοντας καταλαβαίνεις την μεγαλοπρέπεια αυτού του βουνού….

Οι εικόνες τα χρώματα τα αρώματα οι εναλλαγές του τοπίου το παιχνίδισμα των σύννεφων που σε δευτερόλεπτα μπορούν να τυλίξουν τα πάντα και να μην έχεις ορατότητα στα 10 μέτρα κάνουν τον Όλυμπο ένα εντελώς ξεχωριστό βουνό από όλα τα άλλα βουνά που είχα επισκεφθεί ως τώρα.

Ακόμα ένα πράγμα που διαπίστωσα περπατώντας στο μονοπάτι και μου προκάλεσε εντύπωση ήταν το πόσο πολλοί άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι επισκέπτονται τον Όλυμπο….

Πραγματικά δεν είχα ξανασυναντήσει τόσους πεζοπόρους σε άλλο βουνό όσους στον Όλυμπο…

Στο καταφύγιο που ήταν κυριολεκτικά κατάμεστο από κόσμο εκείνο το Σαββατοκύριακο υπήρχε μια πολύ καλή και φιλική ατμόσφαιρα…

Στην πλειοψηφία τους ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν το βουνό και την ορειβασία και όλο και καποια ενδιαφέρουσα ορειβατική ιστορια μπορούσες να ακούσεις από τα διάφορα πηγαδάκια από παρέες που είχαν σχηματιστεί μέχρι αργά το βράδυ στο μπαλκόνι του καταφυγίου…

Την επόμενη ημέρα με έναν πραγματικά θαυμάσιο καιρό και έναν υπέροχο πεντακάθαρο ουρανό ξεκίνησα μόνος μου για τις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου.

Η υπόλοιπη παρέα έμεινε στο καταφύγιο.

Κατευθύνθηκα προς την Σκάλα και στην διαδρομή έμεινα πραγματικά έκθαμβος με την θεά που είχα από τις γύρω κορφές…

Στην διαδρομή κάθε τόσο συναντούσα μικρά κοπάδια από αγριόγιδα που κινουνταν με γρηγοραδα και ανεση στα αποκρημνα βράχια.

Πολλοί ανέβαιναν όπως εγώ προς τις κορυφές και άλλοι ήδη επέστρεφαν από αυτές.

Κάθε τόσο αντάλλασσα έναν φιλικό χαιρετισμό με ανθρώπους που συναντούσα στο μονοπάτι…

Μιας και ήμουν μόνος προτίμησα αντί να κατευθυνθώ προς το λούκι του Μύτικα και από εκει στην κορυφή αποφάσισα τελικά να παω προς το Σκολιό και τον Αγιο Αντώνιο περνώντας στην επιστροφή να δω και την χιονότρυπα της ΣΤΑΥΡΟΪΤΙΑΣ που είχα δει στον χάρτη.

Από το Σκολιό με υψόμετρο 14 μέτρα χαμηλότερο από τον Μύτικα απόλαυσα πραγματικά μια ανεπανάληπτη θεά προς τα Μεγάλα Καζάνια…

Έταξα στον εαυτό μου στην επόμενη επίσκεψη μου στον ΙΕΡΟ ΟΛΥΜΠΟ να ανέβω και στην κορυφη του στον Μύτικα … αν μου το επιτρέψει..

Ο Όλυμπος είναι ένα βουνό που απαιτεί σεβασμό και πολύ προσοχή… όπως κάθε βουνό άλλωστε…

Προπαντός δεν θέλει έπαρση και εγωισμό πως σώνει και καλά πρέπει να τον ¨κατακτήσεις¨…

Τα βουνά δεν ¨κατακτούνται¨ ούτε ¨νικιούνται¨

Τα βουνά μας ¨επιτρέπουν¨ να τα δούμε να τα περπατήσουμε και μας δίνουν απλόχερα ομορφιά συγκινήσεις συναισθήματα αρκεί να τα σεβόμαστε και να τα αγαπούμε…

Ένα όμορφο υπέροχο ταξίδι είχε τελειώσει και πάλι με μια υπόσχεση … να είμαι πάλι εκει όσο πιο σύντομα μπορέσω…

ΟΛΥΜΠΕ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ