Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα
Αυτή η σελίδα είναι αφιερωμένη στην γιαγιά μας και σε ένα ταξίδι που έγινε στις αρχές του μήνα Ιουνίου 2005, αφού όμως είχε αναβληθεί για 35 χρόνια.
Στις 3 του Ιουνίου η ομάδα ξεκινά για το ταξίδι αυτό με αρχηγό την γιαγιά μας και υπαρχηγούς τους μικρούς της παρέας.
Το ταξίδι έγινε στην γενέτειρα της γιαγιάς μας σε ένα από τα χωριά της Μάνης που πριν από πολλά χρόνια ονομαζόταν "Πολιάνα". Η Πολιάνα τώρα ονομάζετε Άγιος Νίκων και οι μόνιμοι κάτοικοι αυτού είναι μόνο 56 άτομα. Ο Άγιος Νίκων βρίσκετε στο 61ο χιλιόμετρο του δρόμου Καλαμάτας - Αρεόπολης (Τσίμοβα). Η αρχιτεκτονική του χωριού δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 70 χρόνια και είναι ίδια με αυτήν τον υπολοίπων χωριών της Μάνης, σπίτια και πυργόσπιτα φτιαγμένα αποκλειστικά με κύριο υλικό την πέτρα.
Εξάλλου κατά τους Μανιάτες όταν ο Δίας έφτιαχνε την Ελλάδα έριχνε το χώμα στην Θεσσαλία και της πέτρες στην Μάνη.
Ο Άγιος Νίκων
Φθάνοντας στην Πλατεία του χωριού σταματήσαμε κάτω από το μνημείο των πεσόντων όπου στην κορυφή του δέσποζε ένας αετός δηλώνοντας το ελεύθερο πνεύμα των Μανιατών της Πολιάνας που έχασαν την ζωή τους για την ελευθερία της χώρας μας.
Στα αριστερά της πλατείας ήταν το πατρικό του πατέρα της γιαγιάς μας όπου δεν έχει αλλάξει και πολύ όπως μας είπε.
Στα δεξιά της πλατείας είδαμε την εκκλησία του χωριού όπου βαπτίσθηκε η γιαγιά μας και τα αδέλφια της. Η εκκλησία άρχισε να φέρνει διάφορες αναμνήσεις στην γιαγιά μας.
Και το όνομα αυτής .................
Οι υπαρχηγοί για να δηλώσουν την παρουσία μας σκέφτονται να χτυπήσουν τις καμπάνες της εκκλησίας......
όμως πριν προλάβουν γινόμαστε αντιληπτοί από ορισμένους κατοίκους και μετά από τις απαραίτητες συστάσεις μας καλωσορίζουν εγκάρδια. Καθόμαστε σε ένα από τα παραδοσιακά καφέ-παντοπωλεία του χωριού όπου οι κάτοικοι μας κερνούν και συζητάμε μαζί τους.
Κάποιοι από αυτούς είναι μακρινοί συγγενείς της γιαγιάς. Ένας από αυτούς μας ανοίγει και την εκκλησία όπου μπήκαμε και θαυμάσαμε το υπέροχο τέμπλο με τις εικόνες και τις ωραίες αγιογραφίες στους τοίχους της εκκλησίας.
Σκοπός του ταξιδιού μας όμως είναι να ανέβουμε στο εκκλησάκι που βρίσκετε στην κορυφή του βουνού σε υψόμετρο 1214 μέτρων και από όπου πήρε την σημερινή του ονομασία το χωριό.
Το αυτοκίνητο μας όμως είναι ακατάλληλο για την διαδρομή, τελικά όμως βρίσκετε ένας χωριανός με αγροτικό αυτοκίνητο και αναλαμβάνει να μας ανεβάσει. Για να φθάσουμε όμως εκεί θα συναντήσουμε πρώτα δύο άλλες βουνοκορφές, τον τρίσκονο και την σπανή ράχη,
και μετά από αρκετή ώρα διαδρομής φθάσαμε στον προορισμό μας.....
Η ομάδα αποβιβάζεται με πιασμένους πισινούς από τα χοροπηδητά του αυτοκινήτου .....
όμως η χαρά μας ήταν μεγάλη γιατί είχαμε επιτύχει τον σκοπό του ταξιδιού μας, φτάσαμε στον Άγιο Νίκων....
Η γιαγιά μας είπε τις ιστορίες των κατοίκων αλλά και της μητέρας της όπου για να εκπληρώσουν τα τάματά τους ανέβαιναν ξυπόλητοι και φορτωμένοι για να φθάσουν στην Χάρη του.
Το όνειρο της γιαγιάς είχε πραγματοποιηθεί να έρθει ξανά εδώ μετά από 35 χρόνια.
Η θέα από την κορυφή του βουνού είναι καταπληκτική, βλέπεις από τον Δυρό....
αλλά και την τραχήλα όπου τα αδέλφια της γιαγιάς έμαθαν να κολυμπούν πέφτοντας από τα βράχια δεμένα με ένα σχοινί στην μέση τους....
Η θέα από την κορυφή πραγματικά είναι καταπληκτική, νιώθεις ότι πετάς....
Αφού μαζέψαμε την ρίγανη μας σαν αναμνηστικό από την κορυφή πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς την πλατεία του χωριού.
Επόμενο βήμα μας ήταν να βρούμε το σπίτι που μεγάλωσε η γιαγιά. Έτσι ανηφορίσαμε το σοκάκι....
και μετά από λίγο στα αριστερά μας το βρήκαμε....
κλειστό όμως αφού ο τωρινός ιδιοκτήτης απουσίαζε, αλλά με λίγες αλλαγές στο εξωτερικό του μετά από τόσα χρόνια....
Μιλήσαμε όμως με τον γείτονα που ήταν συγγενής και πήραμε όλες τις πληροφορίες που θέλαμε.
Κάπου εδώ το ταξίδι μας στο χωριό τελείωσε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς την Αρεόπολη.....
Σε ευχαριστούμε γιαγιά για το υπέροχο ταξίδι και τις ωραίες ιστορίες σου.