Έχω μπροστά μου ένα τετραδιάκι με αφιερώσεις. Αναμνηστικό μιας τριήμερης συνάντησης μιας βιβλιόφιλης - και όχι μόνο - παρέας. Σε δύο από αυτές γίνεται αναφορά στα σκισμένα μου καλσόν. Σε 10 από αυτές με αποκαλούν γκρινιάρα και παραπονιάρα! (με την καλή έννοια, έτσι μου είπαν...)

Κοιτάω και διαπιστώνω ότι και στο καλσόν που φοράω τώρα έχει φύγει ένας πόντος, χαμηλά, κοντά στον αστράγαλο.

Ο τίτλος του blog μου μου δίνει ένα ακόμα hint... Μα, γιατί με λένε γκρινιάρα;

Τελικά με χαρακτηρίζουν αυτά τα δύο;

Τα σκισμένα μου καλσόν... Δηλώνουν την απροσεξία μου; Τη συνήθεια μου να φοράω φούστες; Προδίδουν τον περίεργο τρόπο που κάθομαι, στη στάση του μισού λωτού όπως μου είπε η Αλίνα;

Καλοκαίριασε και τα λεπτά καλσόν σκίζονται πιο εύκολα... Η Μαρία μου είπε ότι προτιμάει τα διχτυωτά γιατί - πέρα από τον προφανή λόγο - σκίζονται πιο δύσκολα...

Έσβησα μόλις τρεις γραμμές γκρίνιας...

Για τις σκισμένες μου κάλτσες :-(

Για τα νύχια μου που αφήνουν σημάδια πάνω τους...

Για το κούμπωμα των αγαπημένων μου κόκκινων παπουτσιών που φταίει για την τελευταία τρύπα...

Τελικά είμαι γκρινιάρα!

Και ναι, τα καλσόν μου δε μένουν για πολύ καιρό στα συρτάρια μου!

...