"Μη με ξυπνάς απ' τις έξι, πριν ακόμα η μέρα να φέξει. Ξυπνητήρι τρελό, σε μισώ, σε μισώ, ΣΕ ΜΙΣΩ!"

Αυτός είναι ο ήχος που διάλεξα για ξυπνητήρι! Μα, είναι μετά να μην ξυπνάω κάθε μέρα με νεύρα; Πριν είχα κάτι πιο κλασσικό: Έναν... κόκορα! Αλλά, με τη γρίπη των πουλερικών... Καταλαβαίνετε!

Κάθε μέρα λοιπόν, στις έξι ακριβώς, η μέρα μου ξεκινάει! Κι εγώ δε θέλω! Δε θέλω να ξυπνήσω, δε θέλω να σηκωθώ... Έχουν αρχίσει και τα κρύα, κι είναι τόσο ζεστό το κρεβάτι μου....

Και γιατί άλλωστε να θέλω να σηκωθώ; Ξέρω πολύ καλά ότι με περιμένει μιάμιση ώρα σε λεωφορεία και μετρό! Και μετά 4-6 ώρες φυσική και μαθηματικά! Και μετά άλλη μιάμιση ώρα σε λεωφορεία και μετρό μέχρι να φτάσω σε... κατοικημένη περιοχή! Μα, ποιανού ιδέα ήταν να φτιάξει την πολυτεχνειούπολη στου Ζωγράφου; Γκρρρρ....

Ποιος έχει μετά κουράγιο για βόλτες; Πάω σινεμά και με παίρνει ο ύπνος! Έρχεται κόσμος στο σπίτι και με παίρνει ο ύπνος! Χτες μάλιστα με πήρε ο ύπνος ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο! Για να μην αναφέρω τις φορές που με παίρνει ο ύπνος στο λεωφορείο...

Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν το πρωινό ξύπνημα; Πόσο καθορίζει τη διάθεση σου; Την αποδοτικότητα σου;

Τι ωραία που δείχνουν το πρωινό ξύπνημα στις ταινίες... Η πρωταγωνίστρια ξυπνάει φρέσκια φρέσκια και ενίοτε και μακιγιαρισμένη (!), χαμογελαστή, σηκώνεται με το πάσο της και μπαίνει στο μπάνιο (Πρόβλημα πρώτο: εγώ πρέπει να σηκωθώ τουλάχιστον ένα τέταρτο νωρίτερα για να ανάψω το θερμοσίφωνα...). Κάνει το μπάνιο της - συχνά αφήνοντας κραυγούλες του τύπου Herbal Essences - και όταν βγαίνει, στην κουζίνα την περιμένει φρέσκος καφές στην καφετιέρα (μα πώς;)! Στη συνέχεια η πρωταγωνίστρια θα φάει το πρωινό της (corn flakes, μέλι, αυγά με μπέικον, φρεσκοστυμένος χυμός...) και μετά, πάλι με το πάσο της, θα ντυθεί, θα κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα χαμογελάσει στο είδωλ ο της και - επιτέλους - θα ανοίξει την πόρτα και θα πάει στη δουλίτσα της! Μα καλά, πόσες ώρες νωρίτερα ξυπνάει;;;

Εγώ δεν προλαβαίνω ούτε τα μαλλιά μου να στεγνώσω! Όσο για καφέ; Αν όλα πάνε καλά, ίσως προλάβω να περάσω από το κυλικείο πριν το μάθημα...

Πόσο θα ήθελα ένα τέτοιο Χολυγουντιανό ξύπνημα...

Να κάνω ένα πραγματικά αναζωογονητικό μπάνιο.

Να πιω τον καφέ μου.

Να φύγω από το σπίτι με την άνεση μου κι όχι τρέχοντας.

Μακιγιαρισμένη (λέμε τώρα...) και φρέσκια, κι όχι με βρεγμένα μαλλιά και κύκλους από την αϋπνία.

Να καλημερίζω τους γείτονες, τους καταστηματάρχες, τους αγνώστους στη στάση κι όχι να τρέχω αλαφιασμένη πίσω από το λεωφορείο, μαζεύοντας ταυτόχρονα την τσάντα μου, τα χαρτιά μου, τα κλειδιά μου....

Ίσως τότε να μην αγριοκοιτάω το πιτσιρίκι που με σπρώχει στο λεωφορείο.

Ούτε τον παππού που στέκεται μπροστά μου στις κυλιόμενες σκάλες στο μετρό (στα αριστερά και δεν κουνιέται ενώ το μετρό ετοιμάζεται να κλείσει τις πόρτες)

Ίσως τότε να μη με παίρνει ο ύπνος την ώρα της Στατικής....

Ίσως, λέω, τότε να μην έχω νεύρα όλη μέρα, να μην κλωτσάω την πόρτα του ασανσέρ όταν η γιαγιά του πέμπτου το κρατάει για να μιλήσει με τη γειτόνισσα, να μην απαντάω μονολεκτικά και νευριασμένα σε όποιον με παίρνει στο κινητό...

Ίσως βέβαια πάλι, να μη μου φταίει μόνο το πρωινό ξύπνημα...

Ίσως να είμαι απλά γκρινιάρα και νευρική....

Ίσως...

Ναι, γιατί εσάς δε σας εκνευρίζει η γιαγιά του πέμπτου; Ή ο παππούς στο μετρό; Ή το τσογλάνι που επιμένει να με ξενυχιάζει!

Α! Με εκνευρίσατε πάλι!