Μάικ, το ακέφαλο κοτόπουλο

Μιλάμε στ’ αλήθεια για ένα κοτόπουλο, που έτρεχε πέρα δώθε με κομμένο κεφάλι

by Steve Silverman

Εκ πρώτης όψεως το μήνυμα που έλαβα μέσω e-mail φαινόταν αθώο. Ο αναγνώστης με ρωτούσε απλώς αν έτυχε ποτέ να ακούσω για μια ιστορία που δημοσιεύεται σε μια συγκεκριμένη δικτυακή σύνδεση. Έκανα λοιπόν «κλικ» και διάβασα μια ιστορία, για την οποία σχημάτισα εξαρχής την εντύπωση, πως πρέπει να είναι εντελώς φανταστική. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κατά τα φαινόμενα πρόκειται για μια ιστορία απολύτως αληθινή!

Είναι η ιστορία του Μάικ, του κοτόπουλου. Ο Μάικ, φυσικά, δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα κοτόπουλα που γνωρίζετε. Όχι, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένος. Ο Μάικ, βλέπετε, ήταν ένα κοτόπουλο χωρίς κεφάλι. Εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ακριβείς, στην πραγματικότητα ήταν ένας ακέφαλος πετεινός σε στυλ ινδιάνου της φυλής Wyandotte.

Πρέπει να διευκρινίσω ότι ο Μάικ δεν υπήρξε ανέκαθεν ακέφαλο πτηνό. Στην πραγματικότητα, γεννήθηκε 100% φυσιολογικός, αρτιμελής και με το κεφάλι στη θέση του. Όλα αυτά στη Φρούιτα του Κολοράντο.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1945, η μόλις 5,5 μηνών ζωή του Μάικ ήταν γραφτό να πάρει την κατιούσα. Την ημέρα εκείνη, ο Μάικ καταδικάστηκε στην εσχάτη των ποινών. Τα αφεντικά του, ο Λόιντ και η Κλάρα Όλσεν, αποφάσισαν ότι ήταν χρόνος να σφάξουν μερικές όρνιθες. Άλλες για να τις πουλήσουν κι άλλες για να τις ρίξουν στο τσουκάλι. Κίνησαν λοιπόν για το κοτέτσι.

Όπως μπορείτε πιθανώς να φανταστείτε, ο κύριος Όλσεν ανέλαβε το ρόλο του δήμιου ενώ η Κλάρα ξεπουπούλιαζε και ξέπλενε τα πουλερικά.

Γκουπ! Έπεσε βαρύς ο πέλεκυς και το κεφάλι του Μάικ τινάχτηκε μακριά. Το κεφάλι ήταν σίγουρα νεκρό, όχι όμως και το σώμα.

Τώρα ξέρω τι σκέφτεστε: είναι ευρέως γνωστό ότι τα κοτόπουλα τρέχουν πέρα δώθε σαν τρελά μόλις τα αποκεφαλίζουν. Όμως όλοι ξέρουν ότι ένα ακέφαλο κοτόπουλο δεν μπορεί να επιζήσει περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα.

Προφανώς, ο Μάικ είχε ξεχάσει να εντρυφήσει στο βιβλίο κανονισμών της ζωής. Το κεφάλι του μπορεί να βρισκόταν στο πάτωμα, όμως εκείνος στεκόταν χωρίς πρόβλημα στα πόδια του και βάδιζε καμαρωτός σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ο Μάικ εξακολουθούσε να πεταρίζει και την επόμενη ημέρα. Έτσι ο Λόιντ αποφάσισε να τον ταΐσει για να δει πόσο καιρό μπορούσε να τον κρατήσει ζωντανό.

Μέσω του ανοιχτού οισοφάγου χορήγησε στο Μάικ ένα μίγμα από αλεσμένο στάρι και νερό, με το γνωστό σταγονόμετρο για τα μάτια. Για να διευκολύνει τον πρόλοβο να αλέσει την τροφή, έριξε και μικρά κομμάτια αμμοχάλικου στο λαρύγγι. Μέρα με τη μέρα το πουλί κέρδιζε βάρος.

Ο Μάικ μπορούσε εύκολα να ισορροπεί στα ψηλότερα δοκάρια του ορνιθώνα χωρίς να πέφτει. Το κακάρισμα του ήταν ένας γαργαριστός ήχος που έβγαινε από το λαρύγγι. Ο Μάικ προσπαθούσε ακόμη και να ξύσει τα φτερά του με το ανύπαρκτο κεφάλι του. Φαίνεται πως ο Μάικ ήταν σε θέση να κάνει όλα όσα θα έκανε οποιοδήποτε άλλο αρτιμελές κοτόπουλο, αν εξαιρέσουμε τη λειτουργία του κεφαλιού. Προφανώς, δεν πρόσεξε ποτέ ότι του έλειπε ένα τόσο βασικό μέλος του σώματος.

Όπως καταλαβαίνεται, ένα ακέφαλο ζωντανό κοτόπουλο δεν είναι κάτι που συναντάς κάθε μέρα. Η υπόθεση μύριζε χρήμα. Κάποια μέρα εμφανίστηκε ένας ατζέντης ονόματι Χόουπ Ουέιντ και έπεισε τους Λόιντ πως ο Μάικ θα αποτελούσε μεγάλη ατραξιόν στο πρόγραμμα μιας περιοδείας. Ο «Θαυμαστός Μάικ», όπως έγινε σύντομα γνωστός, περιόδευσε από άκρη σε άκρη στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Το κεφάλι του, αποθηκεύτηκε σε μια μεγάλη κονσέρβα και ταξίδευε μαζί του. (Στην πραγματικότητα το κεφάλι του Μάικ το έφαγε μια γάτα. Αυτό που έγινε τουρσί στο δοχείο ήταν το κεφάλι κάποιου άλλου άτυχου πουλερικού).

Μόλις έξι εβδομάδες μετά τον αποκεφαλισμό του, η ιστορία του Μάικ δημοσιεύθηκε σε ένα άρθρο στο περιοδικό Life και η φήμη του εξαπλώθηκε. Οποιοσδήποτε μπορούσε να του ρίξει μια ματιά, αρκεί να πλήρωνε 25 σεντς. Στο ζενίθ της δημοτικότητάς του, ο Μάικ έφερνε χαλαρά $4.500 το μήνα, ποσό που δεν ήταν παίξε-γέλασε εκείνες τις ημέρες.

Όμως, μαζί με τα χρήματα άρχισαν να ξεφυτρώνουν και κακέκτυπες απομιμήσεις. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μάικ έπεσε επιδημία αποκεφαλισμών στα κοτέτσια. Οι άνθρωποι καρατομούσαν τις ίδιες τους τις κότες ελπίζοντας να πιάσουν την καλή.

Μία από τις ρεπλίκες, ο ακέφαλος πετεινός Lucky κατόρθωσε να επιζήσει για ένδεκα ολόκληρες ημέρες προτού βρει τραγικό θάνατο πέφτοντας στο σωλήνα μιας θερμάστρας (τελικά ο Lucky δεν ήταν και τόσο τυχερός τελικά). Διάφορα άλλα ακέφαλα κοτόπουλα επιβίωσαν, αλλά μόνο για μερικές ημέρες.

Πώς στην ευχή ο Μάικ κατάφερε να επιζήσει τόσο πολύ; Οι επιστήμονες που τον εξέτασαν αποφάνθηκαν ότι ο κ. Όλσεν δεν είχε κάνει και πολύ καλή δουλειά ς δήμιος. Το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού πράγματι αποκόπηκε, αλλά ένα αυτί παρέμεινε άθικτο. Το λεπίδι δεν πέτυχε την καρωτίδα και ένας θρόμβος προστάτεψε τον Μάικ από μια θανατηφόρα αιμορραγία. Το κέντρο των περισσότερων ανακλαστικών του κοτόπουλου βρίσκεται στον εγκεφαλικό μίσχο, ο οποίος ήταν επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος άθικτος. Ο Μάικ εξετάστηκε και από μέλη διάφορων φιλοζωικών οργανώσεων, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πτηνό δεν υπέφερε με αυτόν τον τρόπο ζωής.

Συχνά ο Μάικ αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα. Κατάπινε την ίδια του τη βλέννα κινδυνεύοντας να πνιγεί. Οι Όλσεν βρήκαν μια απλή λύση, χρησιμοποιώντας μια σύριγγα για να απορροφούν τη βλέννα

Μια μέρα όμως ήρθε το τραγικό χτύπημα της μοίρας.

Ο Μάικ και οι Όλσεν επέστρεφαν στη Φρούιτα από μια περιοδεία. Μοιράζονταν και οι τρεις το ίδιο δωμάτιο σε ένα μοτέλ του Φοίνιξ. Στη μέση της νύχτας το ζευγάρι άκουσε τον Μάικ να πνίγεται, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι είχαν αφήσει τη σύριγγα στο τσίρκο την προηγούμενη μέρα. Έτσι ο Θαυμαστός Μάικ σταμάτησε να υπάρχει.

Η ακριβής ημερομηνία της καθυστερημένης αναχώρησης του Μάικ από αυτόν τον κόσμο δεν καταγράφηκε ποτέ. Χρόνια αργότερα, υπολογίστηκε, με βάση τις πληροφορίες του Λόιντ, ότι ο θαυμαστός Μάικ πέθανε τον Μάρτιο του 1947.

Οι δεκαοχτώ μήνες της ακέφαλης ζωής του θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν παγκόσμιο ρεκόρ. Ωστόσο οι Όλσεν δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι είχαν σκοτώσει κατά λάθος το πουλί, κι έτσι διέδιδαν ότι το είχαν πουλήσει. Αυτό το κικρό ψεματάκι είναι ο λόγος για τον οποίο κυκλοφόρησαν ένα σωρό ιστορίες γύρω από τον Μάικ, που τον ήθελαν να συνεχίζει τις περιοδείες στη Αμερική έως το 1949.

Όμως, για σταθείτε! Η ιστορία δεν τελείωσε!

Ο Μάικ έχει τη δική του επέτειο! Στις 17 Μαΐου 1999, η γενέτειρα του, η Φρούιτα, διοργάνωσε την πρώτη "ημέρα του Μάικ του Ακέφαλου Κοτόπουλου" προς τιμήν ενός από τους διασημότερους πολίτες της. Μεταξύ άλλων το φεστιβάλ περιλαμβάνει αγώνα δρόμου «Σαν Ακέφαλο Κοτόπουλο», αβγοβολίες και διαγωνισμούς με την ονομασία «Καρφώστε το Κεφάλι στο Κοτόπουλο», το «Κακάρισμα του Κοτόπουλου» και βέβαια τον κλασικό «Χορό του Κοτόπουλου».

Ανάμεσα στα φαγητά που προσφέρονται περιλαμβάνονται– σωστά μαντέψατε - κοτόπουλο, κοτοσαλάτα, και τα συναφή. Ας μην ξεχνάμε και το μεγάλο διαγωνισμό «Bingo Κοτόπουλο» στον οποίο οι αριθμοί επιλέγονται από τα τετράγωνα όπου θα πέσουν οι κουτσουλιές.

Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε, η «Ημέρα του Μάικ του Ακέφαλου Κοτόπουλου» είναι ετήσιος θεσμός. Όλα αυτά ακούγονται αλλόκοτα, όμως όσοι παρευρίσκονται στο γλέντι φαίνεται να το διασκεδάζουν…

Η ιστορία περιέχεται στο βιβλίο "Το ψυγείο του Αϊνστάιν και άλλα παράδοξα από την αθέατη πλευρά της ιστορίας"
Περισσότερες ιστορίες θα βρείτε στην ιστοσελίδα του συγγραφέα.