Περί αυτολογοκρισίας...
Δε μπορώ να αντισταθώ στο άδειο χαρτί. Κανένα χαρτί δεν πρέπει να είναι λευκό. Ο προορισμός του είναι να γραφτεί, να μουτζουρωθεί, να ζωγραφιστεί!
Το χαρτί παρακαλάει το στυλό να χαράξει πάνω του γραμμές, γράμματα, σχήματα. Λέξεις, σκέψεις, ιδέες...
Κι εγώ δε μπορώ να του χαλάσω χατήρι. Γράφω, μουτζουρώνω, ζωγραφίζω.
Ακόμη και σε αυτό το ατέλειωτο λευκό του notepad αραδιάζω τις λέξεις μου μέχρι να το δω να χορταίνει, να εκπληρώνει
τον προορισμό του.
Κι όμως, τα περισσότερα κείμενά μου παραμένουν κρυμμένα. Τα χειρόγραφά μου σε
ντοσιέ και κούτες. Τα ηλεκτρονικά μου έγγραφα σε φακέλους στον υπολογιστή, σε
cd και δισκέτες...
Κι ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Γιατί όμως νοιώθω τόσο συχνά αυτή την ανάγκη να τα μοιραστώ; Για ποιο λόγο μας κατατρέχει αυτή η ανάγκη να
ξεγυμνωνόμαστε; (η τελευταία φράση δεν είναι δική μου...)
Λογοκρίνω τα κείμενα που δημοσιεύω στο site μου, λογοκρίνω τα κείμενα που postάρω στα fora...
Αντιστέκομαι στον πειρασμό να γράψω ωμά αυτό που αισθάνομαι και που σκέφτομαι. Να σας αφήσω να κρυφοκοιτάξετε το
"ημερολόγιο" μου...
Γιατί;
Γιατί τα γραπτά μένουν...
Γιατί φοβάμαι μην το μετανιώσω, μην τα παρερμηνέψετε...
Γιατί δεν υπάρχει λόγος να το κάνω άλλωστε.
Για να μην εκτεθώ...
Για να μην εκθέσω κι άλλους.
Για να μην πληγώσω, στεναχωρήσω, απογοητεύσω, προβληματίσω, μπερδέψω κανέναν σας.
Γιατί φοβάμαι την κριτική σας.
Μα πάνω απ' όλα γιατί φοβάμαι τη δική μου._
