i Το παρακάτω άρθρο είναι της Ευγενίας Χριστοπούλου από τη στήλη Zoom in (περιοδικό ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, τεύχος 1666, 19-25/1/2002, σελ. 13)
Βαρέθηκα την γκρίνια μας...
Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία της Τρίτης 8 Ιανουαρίου 1 : «Στον έναν αυτοκινητόδρομο η Αστυνομία κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Επί 100 χιλιόμετρα όλα ήταν μπλοκαρισμένα. Στον άλλο η κυκλοφοριακή συμφόρηση έφτασε τα 50 χιλιόμετρα. Οι περισσότεροι οδηγοί παρέμειναν αναγκαστικά στα αυτοκίνητά τους. Μερικοί έμειναν μέχρι και 20 ώρες. Σε ορισμένα σημεία δεν μπορούσε καν να φτάσει η βοήθεια με ζεστά ποτά. Δεκάδες επιβάτες χρειάστηκε να περάσουν τη νύχτα μέσα στα τρένα. Στο αεροδρόμιο δεν έγιναν περισσότερες από 200 προσγειώσεις και απογειώσεις».
Τα ξέρετε όλ' αυτά; Σωστά, συνέβησαν στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες. Όμως η περιγραφή που παραθέσαμε αφορά τη Γερμανία και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φραγκφούρτερ Ρουντσάου την παραμονή των Χριστουγέννων.
Αντιγράφω από άλλη σελίδα του ίδιου φύλλου 2 : «Χτύπησε το τηλέφωνο χθες το βράδυ την ώρα των κεντρικών δελτίων. Πάνω στον καταιγισμό των παραπόνων δικαίων και αδίκων, επωνύμων και ανωνύμων. "Με λένε... . Είμαι από το χωριό... στα χαμηλά του Κιθαιρώνα. Μη γράψετε ούτε το όνομά μου ούτε το χωριό μου. Δεν θέλω να κουβαληθεί καμιά τηλεόραση εδώ. Ούτε εσείς. Είμαστε αποκλεισμένοι σχεδόν συνεχώς από τις 15 Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα. Είμαι 1,72 στο ύψος και χθες το χιόνι έφθανε στο στόμα μου. Στερηθήκαμε όλες αυτές τις μέρες και το νερό και το ρεύμα και το ψωμί. Τρώγαμε φρυγανιές όταν βρίσκαμε. Ο καιρός δε μ' άφησε να σπείρω ούτε να μαζέψω τις ελιές. Ούτε μεροκάματο μπορώ να κάνω. Φοράω 20 μέρες γαλότσες, κουβαλώ αρρώστους με το τρακτέρ. Ενα γκρέιντερ που ήρθε να ξεχιονίσει μου σβάρνισε το φορτηγάκι, που δεν φαινόταν από τα χιόνια. Δεν κλαίω σε κανένα, δεν ζητώ τίποτα από κανένα που δεν μου χρωστάει. Κοντά ένα μήνα τώρα φτυαρίζω χιόνι και λιώνω πάγους. Κοιτάω την καταστροφή που θα πληρώσω τους επόμενους μήνες και κάνω υπομονή. Δεν αντέχω όμως να ακούω κλάψες στην τηλεόραση πέντε μέρες τώρα. Καληνύχτα σας και μη δω τίποτα συνεργεία αύριο από δω..."».
Ακριβώς αυτό είναι το θέμα, αγαπητοί μου αναγνώστες. Το κλαψούρισμα. Η αιώνια ελληνική γκρίνια. Για όλα γκρινιάζουμε, για όλα καλψουρίζουμε, για όλα φταίει το ανύπαρκτο κράτος. Εμείς δεν φταίμε σε τίποτα. Εμείς είμαστε πρίγκιπες, γαλαζοαίματοι, παραχαϊδεμένα σοκολατόπαιδα. Που θέλουμε τη φύση μόνο στα χάι της και να λειτουργεί μόνο υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας. Τόσο όσο τη χρειαζόμαστε για να περνάμε καλά και να μην έχουμε την παραμικρή δυσκολία. Λίγη ζέστη παραπάνω απ' όση αντέχει το ευαίσθητο κορμίμας, λίγη παραπανίσια βροχή, λίγο περισσότερο χιόνι απ' όσο χρειζόμαστε για την ευχαρίστηση του χιονοπόλεμου και αρχίζουμε τη γκρίνια.
Παίρνουμε σβάρνα τα κανάλια ή γινόμστε κολλιτσίδα στον πρώτο δύστυχο ρεπόρτερ για το ανύπαρκτο κράτος, που δεν έκανε όσα έπρεπε να έχει κάνει για να μην υποφέρουν τα μοσχαναθρεμμένα βλαστάρια του.
Τι δεν έκανε το κράτος παρακαλώ; Δεν είχε προβλέψει ότι, μετά το 1963, καιρός ήταν να μας επισκεφθεί ένας τέτοιος χιονιάς και να έχει αγοράσει καμιά διακοσαριά υπερσύγχρονα εκχιονιστικά μηχανήματα, να έχει ο καθένας μας από ένα στην πόρτα του δια παν ενδεχόμενο;
Να έχει προβλέψει να μας εφοδιάσει όλους με αλυσίδες και να έρθει αυτοπροσώπως, το παλιοκράτος, σπίτι μας να μας τις περάσει στα αυτοκίνητα γιατί εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε πώς φοριούνται. να έχει κλαδέψει όλα τα δέντρα που τα κλαδιά τους είανι κοντά στα ηλεκτροφόρα καλώδια της ΔΕΗ, ώστε να μην σπάσουν από το βάρος του χιονιού και πέσουν πάνω στα καλώδια και μείνουμε χωρίς φως. Στη διάρκεια του χιονιού να περνάει το βρωμοκράτος από τα σπίτια μας, να δει αν έχουμε ανοικτές τις βρύσες για να μην παγώσουν οι σωλήνες και σπάνε και μένουμε χωρίς νερό, όπως επίσης να τσεκάρει αν έχουμε προμήθειες τροφίμων για να την βγάλουμε στον αποκλεισμό. Κι αν δεν έχουμε να στέλνει να ψωνίζουν οι υπάλληλοί του, του παλιοκράτους, και να μας τα φέρνουν σπίτια μας.
Από καιρού εις καιρόν να μας εξετάζουν, αν ακούσαμε τις προειδοποιήσεις της ΕΜΥ ότι έρχεται παλιόκαιρος και να μη βγούμε απ' τα σπίτια μας. Εντεταλμένοι υπάλληλοί του όταν βγαίνουμε να ελέγχουν αν φοράμε αρκετά πουλόβερ να μην κρυώσουμε και αν τα παπούτσια μας είναι τρακτερωτά για να μη γλιστράμε. Επίσης, στις εθνικές οδούς, να υπάρχουν πολλοί αστυνομικοί και πολλοί φαντάροι, οι οποίοι υπό την απειλή των όπλων να μας σταματούν αν δεν φοράμε αλυσίδες κι αν δεν σταματάμε να μας πυροβολούν στο ψαχνό προς παραδειγματισμό.
Εγώ αυτά περιμένω από ένα καλά οργανωμένο κράτος. Τίποτα λιγότερο.
Α, και πού 'σαι, η πίτσα να είναι με απ' όλα!
______________
Πηγές:
1. Πού συνέβησαν;
2. Ο μονόλογος ενός αξιοπρεπούς εγκλωβισμένου
